Vandaag tussendoor de mails gechecked via de telefoon. Geen computer bij de hand en zo kan het ook, maar dan lees ik alleen wat interessant/belangrijk lijkt uit het onderwerp.
En dan was er een onderwerp met één woord in en ik wist direct dat het geen goed nieuws was.
Weeral iemand die een ouder verloren is, een mama dan nog, en dan besef ik opnieuw waar ze door zullen moeten, wat ze nu meemaken, wat nog moet komen. Blèh.
Gisteren kreeg ik nog een berichtje op Facebook van een vriendin waarin ze zei dat haar kinderen wel zenuwachtig waren voor vandaag.
De onze niet, of toch niet dat ik kon merken. Ze zijn braaf en zonder veel protest gaan slapen. Enfin, de Anna, Jan en Louis toch. Zelie heeft het naar goede gewoonte nog wat gerokken, maar is uiteindelijk toch niet al te laat naar bed gegaan.
Waren de kinderen niet zenuwachtig, ik des te meer. De afgelopen jaren is 1 september niet altijd onverdeeld leuk geweest en ik maakte mij dus een beetje zorgen over hoe het dit jaar zou meevallen.
Zorgen gemaakt om niets, zo bleek deze morgen. Zelie is bij de leraar beland waar haar voorkeur naar uitging. Ook de samenstelling van de klas vindt ze fantastisch. Louis zit opnieuw bij al zijn vriendjes van vorig jaar én dit jaar zijn nog een paar oude vriendjes teruggekeerd. Zijn juf vindt hij heel goed. Jan zit ook bij al zijn vriendjes én bij de meester, dus ook doodcontent.
Anna zit dit jaar ook op ‘de grote school’. In tegenstelling tot haar oudere broers en zus, die, eens ze hun klasindeling hadden gezien, onmiddellijk weg waren, bleef ze mooi aan mijn hand hangen. Ze was duidelijk onder de indruk. Ik ben zelfs mee moeten gaan tot aan de klasdeur, maar ik had haar duidelijk gezegd dat dat het verste was én dat het maar deze ene dag zou zijn. En ja hoor, eens bij de klas liet ze mij spontaan los, gaf nog een kus en was ze ook weg, samen met de ander kinderen naar binnen, zonder nog om te kijken.
Deze middag 4 doodgelukkige kinderen van school gehaald: ze hadden allemaal een zeer leuke eerste dag gehad.
Oef!