Tag: zwangerschap

Spannend

Mijn zus is zwanger van haar derde kindje en de baby is uitgerekend voor deze vrijdag, 23 mei. Ik krijg kriebels in mijn buik bij de gedachte alleen al.

Spannende momenten breken aan. Bij elke telefoon ga ik opspringen en denken ‘misschien…’ Haar andere kinderen, daar kunt ge niet op afgaan: de oudste was 12 dagen ’te vroeg’ en de jongste 10 dagen ‘overtijd’.

Oh ja, en we weten dus niet wat het gaat worden, een jongen of een meisje: ze wil het niet zeggen. Dus is het dubbel spannend. Ik hoop op een meisje en Zelie ook, want het wordt tijd dat de meisjes in onze familie aan een inhaalbeweging beginnen, maar vooral: dat het gezond mag zijn en dat alles vlot mag verlopen.

Goed nieuwsdag vandaag

Een paar weken geleden had ik er in het voorbijgaan een opmerking over gemaakt, dat ik goed nieuws gekregen had. Dat goede nieuws kreeg dan een beetje een domper (door slechte resultaten na onderzoek en zo) en dus bleef het bang afwachten tot vandaag. Vandaag kregen we de definitieve uitslag en alles blijkt gelukkig toch meer dan in orde te zijn.

Tot zover de cryptische omschrijving, nu de reden van het goede nieuws: mijn zusje is voor de derde keer zwanger. Ik wordt dus voor de vijfde keer tante. De baby wordt verwacht tegen eind mei.

We mogen beginnen aftellen. Yiha!

(ander goed nieuws, maar van veel lager niveau: we hebben kaartjes voor het Clouseau concert volgende maandag – weetwel, van die reclame op TV van die twee concerten die Telenet doet voor hun klanten – maar ik weet nog niet of ik er ga geraken wegens ook prijsuitreiking van Site van het Jaar)

Great news

(een kleine post in het Engels, bij voorbaar mijn excuses voor eventuele fouten, maar moesten de personen over wie ik ga schrijven hier ooit op vallen, kwestie dat ze het dus kunnen verstaan hé)

A couple I know have been trying to get pregnant for a couple of years now and today I heard that they finally did it: they are expecting their first child for September.

X. and A.: a very big congratulations. I hope the pregnancy goes very smoothly and that the baby will be the cutest thing.

I couldn’t be happier if it was me who was pregnant, so enjoy!

Proficiat!

Vandaag mogen vernemen dat mijn collega (en ook een beetje vriend) P. vader zal worden.

Goed nieuws dus en ik ben wreed content voor “het jonge koppel” (hij is toch een volle 7 jaar jonger dan mij) … wat er eigenlijk op neer komt dat hij even oud zal zijn als ik toen ik mijn eerste kind kreeg.

De details zijn mij nog niet bekend dus ik weet nog niet voor wanneer de baby uitgerekend is, maar ik begin alvast af te tellen.

Dus alvast T. en P. een heel dikke proficiat, geniet van de zwangerschap, hopelijk verloopt alles vlot en tot binnenkort zodat ik jullie in persoon een dikke kus kan geven 😀

Update:

De baby is voorzien voor 22 januari 2007. Maar 26 weken meer te gaan. Spannend.

Wreed accident

Zoals Michel “terloops” schreef waren wij gisterenavond in een verkeersongeval betrokken.

We waren niet in fout, noch de mensen waarbij we meereden, dus dat is nog een geluk.

Toen we terugkwamen van het optreden, wouden we nog iets drinken in Gent. Bij het binnenrijden van Gent, via de Keizer Karelstraat, moesten we even wachten omdat een auto voor ons richting “De Reep” wou inslaan en terwijl we stilstonden reed een auto ons achteraan aan.

Een enorme klap. Ik vermoed dus dat die mens ons niet gezien had en dus zelfs niet was beginnen remmen. Serieuze schok in mijnen rug en in Michel de zijnen en onze bestuurder klaagde over pijn in de nek, maar gelukkig was niemand gewond … ook de bestuurder van de andere wagen niet. De wagens daarentegen … de schade is niet mals heb ik zo de indruk.
Enfin, politie gebeld, een goed half uur mogen wachten, en ondertussen ontdekt dat de chauffeur van de ander wagen 1) op weg was zijn vrouw van haar werk te halen (die achteraf opdaagde en 5 maand zwanger blijkt te zijn) en 2) gedronken had.

Tijdens het wachten is mijn rug beginnen pijndoen, maar niet overdreven (doet nu nog pijn, maar niet meer dan gisteren en ben ondertussen bij de dokter geweest voor de zekerheid) en toen de politie eindelijk arriveerde waren we allemaal half bevroren van de kou, maar dat was het zowat.

Verklaringen opgenomen, schade vastgesteld, visitekaartjes gekregen en we mochten naar huis … ’t was ondertussen al middernacht voorbij, een goed uur later dus. Ik ben dan nog zo lief geweest om de vrouw van die zatte chauffeur naar het politiebureau te brengen waar haar man was heengebracht. Lief hé van mij 🙂
Geen gevolgen voor den kleinen zo te merken: hij beweegt nog steeds gelijk zot en is niet van plan om eruit te komen. Verd… Ge hoort zo af en toe dat zo’n ongelukken de bevalling kunnen uitlokken en ik zou niet liever willen, maar iemand denkt er duidelijk anders over.

Pff. We blijven dus verder wachten.

Dagje Jan

Vandaag was Jan een ganse dag alleen thuis: pedagogische studiedag op de peutertuin.

Zelie en Louis waren naar goede gewoonte ’s ochtends naar school en in de namiddag bij mamie (mijn schoonmoeder dus, die zeer genereus aangeboden heeft verder de kinderen op te vangen op woensdagnamiddag ondanks dat ik thuis ben – wreed bedankt). Dus een dagje alleen met Jan. Een zeer productief dagje.

Gezien ik dus niet terug in mijnen nest kon kruipen of lui in de zetel hangen heb ik een deel van mijn lijstje afgewerkt:

  • mijn valies gemaakt. Ik vond het eindelijk hoog tijd gezien ik gisterenavond (of moet ik zeggen “vorige nacht”) nog zeer lang heb wakker gelegen van opeenvolgende voorweeën. Niet makkelijk om daarmee in slaap te vallen. En een teken aan de wand, zou ik zo denken. Dus besloten om niet langer uit te stellen en de valies klaar te zetten en dat is dus gelukt
  • de valies voor de baby gemaakt. Ze is nog niet volledig: alleen de hemdjes mankeren maar die komen morgen
  • doopsuikers afgewerkt. Dankzij de hulp van mijn goede vriendin E. hebben we samen de laatste hand gelegd aan de afwerking. Uiteraard nog geen 100%, de naametiketjes moeten er nog aan, maar daarvoor moeten we wachten op de geboorte
  • de adressenlijst vervolledigd en ge-updated (maar dat had ik eigenlijk gisteren al gedaan en Michel moet ze nu nog afwerken).

Jan was in de buurt toen ik de valiezen maakte en liep totaal niet in de weg: hij vond het wreed plezant zo van de ene kamer naar de andere te lopen. Tijdens het maken van de doopsuikers deed hij zijn middagdutje, dus dat was veilig.

Eens Jan wakker was zijn we gaan wandelen: eerst fruit halen en dan op het gemak terug naar huis via een “omwegje”. Heel traag kwestie van mij niet te forceren, maar het was zo mooi buiten en we hebben er alletwee van genoten. En eens weer thuis heb ik voor het avondeten gezorgd: een gezond slaatje (sla, tomaat, witloof, komkommer, ajuin, paddestoelen, kippewit, kaas en hesp met een sausje van 1/3 mayonaise, 2/3 yoghurt en veel kerriepoeder) voor iedereen (ja, ook de kinderen) en voor de uitzondering zaten we eens allemaal samen aan tafel. Heel gezellig.

Hoe lastig en veeleisend Jan ook kan zijn als broer en zus aanwezig zijn, zo braaf, lief en gehoorzaam is hij als hij alleen thuis is. Ik heb hem zelfs zonder (veel) problemen in bed gekregen én Michel was er niet om hem te troosten 🙂 Triomf!

Een op alle vlakken geslaagde dag dus want met Jan had ik een beetje een zware dag gevreesd, maar niets was minder waar. Zeer leuk en dus zeker voor herhaling vatbaar.

Enige minpunt: gezien ik eigenlijk van de hele dag niet gerust heb heb ik momenteel nogal veel harde buiken. Enfin, vingers gekruist houden dat de baby nu nog tot na het optreden van De Nieuwe Snaar morgen wacht en vanaf dan: kom maar af. ’t Is genoeg geweest (alhoewel: nog een paar extra dagen om alles op punt te stellen kan eigenlijk ook geen kwaad).

Eten

Wat ik me herinner van de vorige keren dat ik thuis was met zwangerschapsverlof (niet moeilijk want ik maak nu hetzelfde mee) is dat ik mijzelf moet forceren om te eten.

Om te beginnen haat ik het om alleen te eten. Gelukkig komt mijn vriendin hier bijna elke middag haar middagpauze doorbrengen zodat ik mezelf dan ook opleg om voor eten te zorgen, soms alleen voor mezelf, soms voor ons tweeën.

Daarnaast heb ik momenteel eigenlijk geen honger. Als ik eet smaakt het me wel en ik kan nog altijd een goede portie naar binnen spelen, maar het eigenlijke hongergevoel blijft uit zodat ik het niet mis als ik een maaltijd (of zelfs twee) oversla.

Maar wat eigenlijk het grootste probleem is is luiheid. De bedoeling nu is dat ik vooral rust en dat doe ik. Niet dat ik veel keuze heb: van zodra ik vijf minuten rechtsta (en dan doe ik nog niets) is het alsof ik kilometers gelopen heb, volledig buiten adem. Maar dan zit ik zo in de zetel en word ik te lui om er nog uit te komen. Dus ook te lui om eten te maken. Niet goed dus.

Morgen is Jan thuis dus dat zal me wel motiveren om eten te maken: ik kan dat ventje toch niet zonder eten zetten hé. Trouwens, hij zou het niet toelaten. Ondanks zijn beperkte woordenschat weet hij meer dan goed hoe iets uit te leggen, dus ik zou het wel horen.

Voor de dagen erna ga ik mezelf een routine beginnen opleggen: ’s ochtends eerst nog een beetje slapen, dan een korte wandeling naar de bakker en beenhouwer om eten in te slaan voor ’s middags en ’s avonds, na het eten nog wat rusten en de details van de doopsuiker afwerken en dan is het al tijd om de kinderen op te halen.

Moet lukken.

Vakantie

Ha! Niet ikke (alhoewel :)) maar mijn gyneacoloog.

Ik wist het wel: hij gaat normaal gezien op vakantie met zijn gezin in de paasvakantie, maar ik had er tot vandaag nog niets van gehoord dus ik hoopte dat misschien dit jaar…

Vergeet het. Hij moest mij inlichten over de “dienstregeling” van de komende weken en ja hoor: van 1 april tot en met 8 april is hij er niet en ik ben uitgerekend voor 6 april. Hij zal vervangen worden door een vrouwelijke gyneacoloog (de gyneacoloog van mijn vriendin, dus ik heb daar wel vertrouwen in) en ik ben al blij dat het een vrouw is want eerlijk gezegd: die gyneacologische bezoeken en tussenkomsten zijn niet iets waar ik naar uitkijk, laat staan dat het dan nog een vreemde man is die tussen mijn benen zal kruipen (om het een beetje oneerbiedig te zeggen).

Dus officiëel heb ik nu nog 2 weken en 2 dagen te gaan maar is mijn gyneacoloog er maar 1 week en 4 dagen meer. Ik heb nog een afspraak volgende vrijdag, den 31sten, dus een ideaal moment om dan af te komen. Nu dat nog aan het verstand brengen van een ongeboren baby want overtijd gaan (dus wachten tot na den 8sten) zie ik eigenlijk niet zitten 🙁

Ik moet zeggen: de andere drie hebben er ook rekening mee gehouden: Zelie is geboren op een maandag na het weekend waarop de gyneacoloog niet van dienst was, Louis is geboren op de vrijdag vlak voordat de gyneacoloog zijn paasvakantie nam en Jan is gewoon op een woensdag geboren. Hoop doet dus leven hé.

Dag één

van mijn zwangerschapsverlof.

Deze morgen controle bij de gyneacoloog: alles lijkt tip top in orde. Harje klopt, organen zijn aanwezig, de baby beweegt goed, … Wat moet een mens nog meer hebben?

Slaap. Sebiets. Eerst iets eten (de innerlijke mens(en) versterken) en dan mijn bedje in: ik voel mij als een uitgewrongen schotelvod. Gans slap en het minste wat ik doe vandaag vereist een inspanning dat het geen naam heeft.

Ik ben dus zeeeeer blij dat ik thuis ben en kan doen en laten wat ik wil en dat is vooral: genieten van de rust. Zo gans alleen thuis is wel zalig … en stil 🙂

Intuïtie

Zelie was 22 maand toen Louis geboren werd. Ik herinner mij haar in de tijd dat ik zwanger was van Louis.
Zelie was altijd al een redelijk “zelfstandige” baby en kind. Als baby moest ge haar bv. niet zo in typische wieghouding vastpakken. Ze zat veel liever recht op de schouder. Dat zie je aan de foto’s zelfs van in het ziekenhuis: nog geen dag oud en ze wou al recht zitten.

Eens ze begon rond te kruipen was ze nooit een schootjeszitter. Altijd in beweging. Ze kwam wel veel aaikes en kusjes vragen en geven en was zeer aanhankelijk, maar op de schoot blijven zitten: niets voor haar.

Tot ik 8 maand zwanger was. Zo een ommezwaai. Het was alsof ze door kreeg dat er iets fundamenteels ging veranderen en ze wou er nog rap het meeste uithalen. Plots wou ze niet anders dan op de schoot zitten en gepakt worden. Ze wou (bijna) niet meer lopen en bleef maar aan mijn rokken hangen. Wreed raar.

Bij Louis heb ik nooit zoiets gemerkt toen ik zwanger was van Jan. Misschien omdat hij toen toch bijna 3 jaar was en dat ene jaar maakt wel een groot verschil bij zo’n klein kind.
Maar ik krijg nu de indruk dat het bij Jan hetzelfde is. Jan is nu 25 maand en bij hem is het niet zo zeer dat hij meer aanhankelijk is (Jan was altijd al aanhankelijk) maar voor het minste begint hij nu te huilen. Niet zo een hysterisch kwaad geschreew van een kind in zijn “terrible two’s” (al heeft hij nog altijd die periodes ook hoor), maar echt hartverscheurend, indiep droef huilen van verdriet. En ook niet meer willen lopen: altijd gepakt willen worden.

Ik denk echt dat het een soort intuïtie is over een grote verandering die op komst is.