Ik las deze namiddag Michel zijn entry over Louis zijn troosteloosheid omdat ik er niet was toen hij deze morgen wakker werd.
Een mailke gestuurd naar partnerlief hoe hij nu is en of het zou uitmaken als ik eens bel. Ok, zegt hij.
Telefoon”gesprek”:
er wordt opgenomen door Louis want ik hoor op de achtergrond Michel zeggen dat hij hallo moet zeggen
… (stilte)
M: “Hallo Louis, ’t is mama”
… (stilte)
M: “Louis, ik ben het mama. Hoe gaat het er mee?”
L (naar papa): “Papa, ’t is tante Sofie” (met veel blijdschap in zijn stem)
M: “Nééé Louis, ’t is mama, niet tante Sofie”
… (stilte)
M: “zeg maar tegen papa dat ik het ben, anders denkt hij dat het tante Sofie is”
L (naar papa): “’t Is mama” (met teleurstelling in zijn stem) … “ik wil niet”
???!!!
Dus dan maar eventjes met papa gepraat.
Voila, zo lang duurt dat zo’n kinderverdriet 🙁