Routine

Ik kan het niet genoeg herhalen: routine is zéééér belangrijk voor kinderen. En hoe jonger, hoe belangrijker. Vooral dan de slaaproutine.

Klinkt misschien saai, maar als de routine verbroken wordt is het alles behalve saai … en niet in de goed zin.

Dit is dus niet echt meer van toepassing op Louis en Zelie. Alhoewel dat als we hun routine verbreken qua slapenstijd, we daar ook nog de gevolgen van merken (een beetje meer geneut de volgende dag, maar over het algemeen is dat te verwaarlozen).

Bij Jan daarentegen is het iets helemaal anders. Amaai.

Jan is nu niet de grootste en langste slaper ter wereld, maar over het algemeen wel een goede en gemakkelijke slaper. Hij deed al geen ochtendutjes meer toen hij nog geen jaar was en nu slaapt hij in de namiddag tussen het uur en het uur en half. ’s Avonds ligt hij in zijn bedje tegen ten laatste 19u15 en hij slaapt gemakkelijk tot 7u30 à 7u45 ’s ochtends. En hij komt over het algemeen niet meer wakker ’s nachts, en dit al sinds hij een week of 5 is.

Maar … het moet in zijn eigen bedje zijn!

Zolang ze babies zijn maakt het over het algemeen niet veel uit waar ze slapen. Als ik mij niet vergis is dat (minstens?) tot ongeveer 6 maanden en nadien beginnen ze soms wel al het verschil te merken tussen hun eigen bed en een ander. Of beter misschien: tussen hun eigen bed in hun kamer en een ander bed ergens anders. Dus hoe meer ze gewoon zijn om regelmatig ergens anders te slapen, hoe beter, want dan kennen ze verschillende bedjes en kan je ze gemakkelijker aan een routine houden.

De onze kennen eigenlijk vooral hun eigen bedjes. Ze gaan soms slapen bij hun grootouders, waar ze hun eigen kamer hebben, maar niet echt regelmatig genoeg om het een routine te maken.

De gevolg van deze vakantie zijn dus nu nog voelbaar, of beter: hoorbaar 🙂

Op kerstavond zijn we naar Nederland getrokken om Kerst bij mijn broer te vieren. De eerste onderbreking dus van de routine. Oudejaarsavond werd dan weer gevierd bij mijn schoonouders. Gezien we daar dan nieuwjaarsdag bij doen, bleven we daar twee nachten slapen.

Na Kerst was er nog niets te merken aan Jan: hij was relatief vlug in slaap gevallen en heeft de hele nacht goed doorgeslapen.

Oudejaarsavond daarentegen verliep heel wat minder vlot. Het in slaap geraken viel nog mee, maar na middernacht is hij wakker geworden, en met hem broer en zus ook. Ambiance verzekerd. Het heeft uiteindelijk 45 min geduurd vooraleer ik hem weer in slaap kreeg en daarmee was de toon gezet voor de volgende avonden.

Niets zo uitputtend als nen wenende kleinen. En nochtans moet ge niet echt iets doen. Ik pak hem niet uit bed, dus fysiek is er niets aan. Ik kalmeer hem al sussend pratend en ga regelmatig binnen in zijn kamertje om hem te kalmeren, maar het is gewoon afmattend. Het zijn momenten als deze dat ik meer dan begrijp hoe “shaken baby syndrome” gebeurd: op de duur zijt ge zo over uw toeren en uitgeput dat ge gewoon niet meer beseft wat ge doet.

We zijn nu meer dan een week verder en ik begin de indruk te krijgen dat Jan eindelijk terug op zijn plooi komt. Gisteren weende hij maar 10 minuten meer voor hij in slaap viel en vandaag was het nog korter. Joechei. Er is licht aan het einde van de tunnel … tot de volgende sleepover 🙂