Daar kan ik nu niet genoeg van krijgen: op mijn gemak in de zetel liggen, buik ontbloten en naar de kleinen liggen kijken die beweegt.
Ik herinner mij nog toen ik dat de eerste keer zag toen ik zwanger was van Zelie: ik dacht onmiddellijk terug aan die scène uit Alien. Wreed wijs.
Nu is het nog te vroeg, maar als het nog groter wordt ziet ge effectief een elleboogje, knietje of een ander “scherp” stukje pieken maken in de buik. Zeer fascinerend en ik kan er maar niet genoeg van krijgen.
De fascinatie blijft ook als ik niet kijk hoor en de baby enkel voel bewegen, maar dat zien geeft toch een extra dimensie.
Ik ben op niets jaloers behalve op één ding. En dat is, dat je als man nooit nooit zoiets gaat kunnen voelen: hoe het is om leven in je buik te voelen groeien. Het moet fantastisch zijn! 🙂
Ja, heerlijk, hè! Dat miste ik altijd als ik pas bevallen was, maar ik kan me het gevoel nog zo voor de geest halen.
Katrien heeft dat ook. Ze vindt het enorm plezant om naar ons boeleke te kijken dat beweegt in haar buik.