De tandenfee moet hier ook al op bezoek komen: Zelie heeft eergisteren haar tweede melktand verloren.
Ik ben een beetje overmoedig begonnen met die eerste tand enkele maanden geleden: de “tandenfee” heeft haar toen 1 euro gegeven in de plaats. Zij doodcontent natuurlijk en ik mag de traditie voortzetten. Want hoe zou ik haar kunnen uitleggen dat die eerste tand meer waard zou zijn dan de volgende?
Enfin, eergisteren viel haar tweede tand uit en we hebben een klein misverstand gehad.
De tand moet uiteraard onder het kussen worden gelegd en eergisterenavond was Zelie dat vergeten. Toen ze zo een 15 minuten in bed lag viel haar frank en besefte ze opeens dat ze het vergeten was. Zij dus uit bed om dat te zeggen.
Gezien Zelie de laatste tijd wel eens meer excuses heeft om uit haar bed te komen waren Michel en ik nogal onverbiddelijk: “Onmiddellijk terug in bed en dat we u niet meer horen”. Resultaat: hard gehuil. Michel ging dus in een nogal kwade stemming naar boven (vermoedelijk om haar de les te spellen) en toen hij weer beneden kwam was alles weer stil. Probleem opgelost dus. Dacht ik.
Michel is nu eenmaal niet de meest communicatieve mens, dus wat ik niet wist (gezien hij mij niets gezegd had) was dat hij uiteindelijk toch haar tand gebracht had en dus had ze die wél onder haar kussen kunnen leggen voor de tandenfee.
Grote ontgoocheling gisterenochtend: haar tand lag er nog steeds. Geen cent deze keer. Verdriet tot en met (net geen traantjes, maar toch). Wij zijn daar proberen licht over te gaan, dat er waarschijnlijk heel veel kindjes die dag hun tand hadden verloren en dat de fee te veel werk had en nog zo’n zever. En ik achteraf kwaad op Michel van “konde gij nu niets gezegd hebben”. De teleurstelling zat heel diep want toen ze gisteren bij mamie was heeft ze nogmaals haar beklag gedaan.
Zelie vergeet nu eenmaal niet zo gauw.
Gisterenavond heeft Zelie dan maar nog een poging ondernomen en deze ochtend kwam ze glunderend naar beneden: de tandenfee was geweest en ze heeft haar euro gekregen. Iedereen doodcontent dus.
Eind goed al goed zeker of een trauma voor het leven … het zoveelste?
Misschien is het niet meer dan een leuke verhaal. Misschien vergeet ze het, misschein ook niet. Geheugen is iets erg selectiefs.
Ik verloor ooit een tand op skiklas. De lieve juffrouw had de tandfee toch opgebeld en de volgende ochtend lag onder mijn kussen een berg snoep. Toen ik terug kwam van de skipiste was al mijn snoep “gestolen”. Ik was 9, en het was zeker niet mijn eerste tand. Toch herinner ik het me levendig tot vandaag.
aha, ik weet weer waarom ik aan dat ganse gedoe van die tandenfee van in het begin niet heb meegedaan !
Dit soort gebeurtenissen kunnen cruciaal zijn voor kinderen. Leer communiceren met elkaar want voor je kind is dit zo belangrijk. Hoe kun je je kind zomaar terug naar bed sturen zonder even te luisteren…