Meer bepaald: arachnofobie.
Michel kan er van meespreken maar ik heb dat in zéér erge mate. De gedachte alleen al aan spinnen maakt dat mijn haar rechtop gaat staan. Letterlijk. Ik krijg er kippevel van.
Ik doe mijn uiterste best om dat niet over te dragen op de kinderen en tot nu toe lijkt dat te lukken. Michel is daar een goede hulp in natuurlijk gezien hij dol is op al wat klein is en kruipt en hij de kinderen regelmatig mee in de tuin neemt om het nieuwste exemplaar insect en spin(achtige) te tonen. Daarentegen weten zowel Louis als Zelie dat ik doodsbang van spinnen en misschien begrijpen ze het niet, ze houden er toch ergens rekening mee: als ze een spin zien gaan ze mij namelijk waarschuwen. Lief hé.
Nu is het al beter dan een paar jaar geleden, of beter, dan mijn tienerjaren. Toen krijste ik zelfs de buurt bij elkaar voor zo’n mini exemplaar van amper een (paar) milimeter groot. Het histerisch krijsen is nu grotendeels gestopt ,wat niet inhoudt dat als ik een redelijk exemplaar tegenkom, dat niet gepaard gaat met de nodige gillen.
Het erge voor het moment is dat ik een boek aan het lezen ben met een kanjer van een exemplaar op de cover. Ik denk dat het een tarantula is, maar zeker ben ik niet en gezien mijn fobie heb ik ook geen zin om mij daar van te verzekeren door foto’s te gaan zoeken op “tinternet”. Ik probeer mijzelf eraan te herinneren dat, als ik het boek neerleg, ik dat moet doen met de achterkant naar boven. Jammer genoeg vergeet ik dat meestal (macht der gewoonte) en begint mijn maag spontaan te draaien en komt mijn haar telkens recht als ik de cover zie.
En ja, de spin op de cover is niet alleen versiering, er wordt ook over geschreven in het boek. Ik vermoed dus dat ik nog een paar maagkerende momenten tegemoet ga. Waarom ik verder lees? Omdat het een detail is in het boek en de passages (tot nu toe dan) niet uitgebreid zijn, kan ik er een beetje “overlezen”.
Een derde van het boek is uit, dus als ik een beetje doorlees moet ik de marteling niet lang meer verdragen.