Kwaad

Onze kinderen zijn over het algemeen heel lief en luisteren goed. Dus “straffen”, dat gebeurt zelden.

Zo zelden eigenlijk dat vooral Zelie er problemen mee heeft als we “onze voet eens neerzetten” (ik weet het, letterlijk vertaald uit het Engels, maar ik weet niet zo direct het Nederlandse equivalent).

Gisterenavond was ze, “samen” met Jan, met de bal aan het spelen: keihard de bal omhoog tegen het plafond smijten zodat hij de hele keuken rondketste. Eén keer gezegd dat ze moest ophouden en ook gezegd waarom (breekgevaar en vooral: Jan-gevaar), een tweede keer herhaald en uiteindelijk een derde keer (nogal) geroepen dat het moest afgelopen zijn. Uiteindelijk stopte ze want ze moest dan toch aan tafel om te eten.

Maar wat raadt ge na het eten: weer de bal vast en keihard tegen het plafond.

Ik moet toegeven dat ik nogal zeer hard ben uitgeschoten en heb haar onmiddellijk naar boven gestuurd. Groot drama dus van haar kant en heel veel traantjes. Daarmee mezelf ook gestraft natuurlijk want ik mocht de tafel alleen opruimen, maar ik was te boos om haar nog in de buurt te houden.

Enfin, een beetje later was iedereen gekalmeerd (iedereen zijnde Zelie en ik dus) en werd het bedtijd.

De routine is: Jan pijama aandoen en in bed leggen rond ongeveer 19u. Zelie en Louis hun tanden laten poetsen, verhaaltje lezen en tegen 19u30 Louis naar bed (waar hij nog 5min in een boekje mag kijken). Zelie mag nog tot ongeveer 20u opblijven en doet meestal de rest van haar huiswerk als haar broertjes in bed liggen.

Het huiswerk gisteren was 10 min. lezen. Na 10 minuten wou ze nog niet stoppen en ze vroeg of ze nog een beetje mocht lezen. Ok, zei ik, nog 5 min. want dan is het toch slapenstijd.

Na 3 minuten sloot ze haar leesmap en ik zei dat ze dus mocht gaan slapen. Ja, ik geef toe, de “reden” (ge hebt gedaan met lezen, dus naar bed) was verkeerd maar toen vond ik dat die 2 minuten niet echt uitmaakten. Mis dus. Zelie is enorm beginnen koppen, weigerde te gaan slapen en is dan boosgeworden. En hoe bozer zij werd, hoe bozer ik werd. Haar uitgelegd dat het gedaan moest zijn met tegenspreken en dat het niet normaal was dat we alles drie keer (of meer) moesten zeggen vooraleer ze luisterde (ook verwijzend naar de episode met de bal).

Uiteindelijk is ze met slaande deuren (bij manier van spreken, want er zijn geen deuren om mee te slaan om naar boven te gaan) naar boven gestampt en is daar hysterisch beginnen huilen: heel luid gesnik en maar naar adem happend al schreeuwend. Papa dan maar naar boven en gezegd dat het gedaan moest zijn, maar ze bleek dan te huilen omdat ik niet mee naar boven kwam om haar een kusje te geven.

Dus ik naar boven om uit te leggen dat, als zij niet wil luisteren en dan zo boos wegstampt, dat ik niet inzie waarom ik dan achter haar aan zou lopen. Uiteraard had ze een antwoord klaar (ze is nogal rad van tong) en ik zei haar dat als ze bleef tegenspreken, ze de dag erop geen verhaaltje zou krijgen. Dat hielp niet echt.

Resultaat: vanavond geen verhaaltje voor haar en ik zal het wel weer mogen horen (“ge zijt ALTIJD boos op mij”), maar af en toe eens een straf kan niet zoveel kwaad, medunkt 🙂