Jan begint door te hebben dat hij als eerste moet gaan slapen en dat broer en zus dus nog even mogen opblijven. Louis moet als tweede gaan slapen en Zelie mag als oudste het langst opblijven. We hebben dat aan Louis uitgelegd waarom dat zo is en hij begrijpt dat (niet dat hij er altijd mee akkoord is) maar dit aan Jan uitleggen gaat nog niet echt.
Dus als hij ’s avonds in zijn bedje moet is het de laatste dagen groot drama: roepen, tieren, in alle bochten wringen zodat ik toch maar zijn slaapzak niet aan krijg. Enfin, gezellig is anders.
Gisteren was ik bij mijn schoonmoeder (mamie) de kindjes gaan halen en ik vertelde haar dat. Zelie zat bij ons aan tafel mee te luisteren. Mamie zei dat het maar normaal was dat de oudste kindjes het langst mogen opblijven en ik ging daar volledig mee akkoord … en Zelie begon te glunderen dat het geen naam had.
Het voordeel van de oudste te zijn, zei ik tegen Zelie. “Jammer genoeg heeft het ook nadelen hé” vroeg ik haar. Ze reageerde daar niet direct op.
Een paar minuten later evenwel deed Zelie iets en mamie gaf daar een opmerking over in de zin van “het mocht niet en als oudste moest ze het voorbeeld geven” … en toen reageerde ik tegen Zelie: dát is dan een nadeel van de oudste te zijn.
Ze moest daar gelukkig alleen eens mee lachen.
van dat “voorbeeld geven”: ik had er wel aan toegevoegd dat ze “dus nu mocht zeggen aan haar broers dat ze hun jas ook moesten aantrekken”. geloof me, ze gnunderde nog méér!”
Dat van die jassen was dan een beetje later, na het eten. Maar totaal waar: grote zus ten voeten uit. Én ze gaf niet alleen “het bevel”, ze hielp haar broertjes nog ook.