Ik heb zonet ons meisje gelukkig gemaakt. Of eigenlijk moet ik zeggen: ze zal morgen gelukkig zijn als ze wakker wordt want nu slaapt ze.
Het zit namelijk zo:
vorige week heeft Zelie van mamie een bloemetje gekregen in een potje waar ze zelf voor gaat zorgen. Geen probleem daarmee. We hebben het woensdagavond in een potje gestoken dat Zelie vorig jaar zelf beschilderd had (zo heeft het ook weer eens nut) en Zelie heeft het op haar vensterbank gezet. Zaterdag heeft Zelie het naar beneden gebracht om water te geven. So far so good.
Alleen is ze zaterdag vergeten het terug mee te nemen naar boven. En zondag ook. En plots viel gisteren haren frank dat ze haar plantje niet meer op haar vensterbank staan had.
Nu, ’t is niet dat ze het bloemetje niet mag terughebben. Zelie heeft alleen de vervelende gewoonte om dingen te vergeten tot op het moment dat wij zeggen dat ze naar bed moet. En op dat moment moet of wil ze plots nog dit of dat. Deze keer dus haar plantje.
Gisteren zat ze al in bed toen ze tot het besef kwam van haar vergetelheid en was papa van wacht (ik stond op het punt te vertrekken naar een vergadering) toen ik hem plots hoorde roepen dat het genoeg was en dat Zelie onmiddellijk in haar bed moest.
Vanavond bijna hetzelfde, alleen had ze het zich een klein beetje vroeger herinnerd: ze stond halverwege de trap naar haar kamer. Ik herinnerde haar eraan dat ze al een half uur alleen op was en tijd genoeg had gehad om zich zulke dingen te herinneren en uiteraard kwamen er traantjes bij te kijken. Omdat ze technisch gezien nog niet in bed zat heb ik dan maar toegegeven: ze mocht beneden haar plantje halen.
Jammer genoeg herinnerde ik mij verkeerd waar het stond en dus heeft Zelie het niet gevonden. Verdrietig is ze dus naar bed gegaan.
Toen ik toch nog naar beneden moest deze avond (ik probeer de trappen nu zo veel mogelijk te vermijden) heb ik haar plantje gezocht … en gevonden. En nu, bij het gaan toedekken van de kinderen (mijn laatste ritueel voor ikzelf ga slapen) heb ik haar bloemetje op haar vensterbank gezet.
Hopelijk zal ze dus morgen opstaan met een glimlach.