Jan zijn neusje is goed aan het genezen: de korstjes beginnen er langzaamaan stilletjes af te komen. Dit brengt waarschijnlijk het nodige gejeuk met zich mee want hij zit regelmatig aan zijn neus te krabben.
Michel en ik dan (bijna) gezamenlijk: “niet krabben jongen”, waarop Jan zijn standaard antwoord geeft: “neusje pijn edaan, bedje evallen”.
Ik vraag mij af hoe lang hij zich dat zal herinneren? Ik vrees echter, eens hij niets meer voelt aan zijn neus, dat de herinnering ook zal verdwijnen … en dan zal hij wel nog eens proberen uit zijn bed te kruipen zeker.