En zo zijn we aanbeland bij de, voorlopig, laatste bevalling.
De omstandigheden van de laatste weken zwangerschap waren niet ideaal (om het zacht uit te drukken). Eigenlijk waren er een aantal elementen tijdens de gehele zwangerschap die niet ideaal waren, maar die laatste weken waren toch een apotheose.
De zwangerschap op zich verliep vlekkeloos: nooit last gehad van enig probleem, net zoals bij Zelie en Louis, vlekkeloze zwangerschap en zeer goed kunnen genieten. Fysiek geen specifieke lasten en de ontwikkeling bij de baby verliep zonder problemen.
De omstandigheden errond waren minder. Het begon in augustus met een zware buikgriep bij mij waardoor ik bijna twee weken buiten commissie was, tijdens de maand oktober ongelooflijke stress op het werk door een werknemer die plots doordraaide omdat ze van job veranderde, in december eerst alletwee de kindjes ziek wat bij Louis eindigde in het ziekenhuis met een longontsteking (en ik had er hoogstwaarschijnlijk ook één, maar gezien de baby konden ze alleen afgaan op de bloedproeven en geen foto’s nemen) en dan de apotheose: Michel die zijn rug brak 18 dagen voor de bevalling en dus in het ziekenhuis lag tijdens de bevalling.
De bevalling was voorzien voor den 22sten en ik vermoed dat die 4 dagen wel iets te maken zullen gehad hebben met dat laatste.
Enfin, over naar “de feiten”.
De bevalling is begonnen net zoals bij Louis: met voorweeën de dag voordien; op dinsdag. Een gewaarschuwd vrouw is er twee waard en toen ik die voorweeën opmerkte heb ik ze direct in de gaten gehouden qua regelmatigheid. Die dinsdag kwamen ze maar om de paar uur, dus ik had tijd genoeg. We woonden toen bij mijn schoonouders en met alle miserie al van Michel besloot ik om mijn mond zo lang mogelijk; te houden kwestie van mijn schoonmoeder niet nog meer op de kast te jagen met bijkomende zenuwachtigheid.
Woensdagochtend opgestaan en de kinderen naar school gebracht. De voorweeën waren toen al dichter op elkaar, maar nog niets alarmerends. ’s Middags waren de kinderen dan thuis, samen gegeten inclusief mamie, en rond 14u besloot mamie Michel te gaan bezoeken in het ziekenhuis. Geen probleem, dacht ik, de voorweeën kwamen maar om de 30 minuten dus nog meer dan genoeg tijd.
Tegen 16u kwamen de voorweeën zo om de 10 minuten en ik begon mij lichtjes zorgen te maken want mijn schoonmoeder was nog niet terug en wat als ze besloten had om eerst nog boodschappen of zo te doen: moest ik dan vertrekken naar het ziekenhuis en de kinderen meenemen? Vragen, vragen. Geen paniek: een kwartiertje later was ze er en ik was op mijn gemak. Voor de zekerheid heb ik mijn schoonmoeder dan toch maar eindelijk ingelicht over de voorweeën.
Om 17u kreeg ik het in mijn kop om nog gevulde pannenkoeken te maken voor de kinderen voor ik zou vertrekken naar het ziekenhuis. Enige probleem: de voorweeën kwamen toen al om de 4 minuten en ik begon mij toch wel een beetje vreemd te voelen (understatement). Mijn schoonmoeder insisteerde dat ik nu toch misschien maar beter naar het ziekenhuis zou gaan … ge kunt nooit weten. Uiteindelijk heb ik het pannenkoekenidee laten varen, heb mijn valies gepakt, saluu gezegd tegen de kindjes en ben tot bij Michel gereden.
Bij Michel op de kamer nog een uur gewacht vooraleer we naar de kraamafdeling liepen. De afdeling van Michel was al dagen op voorhand op de hoogte gebracht van “de regeling” voor de bevalling. Gezien Michel toen al rondliep (hobbelen eerder) gingen de verpleegsters met zijn bed naar de kraamafdeling lopen en ging Michel erachter gaan. Als het te moeilijk werd kon hij weer in het bed gaan liggen.
Zo gezegd, zo gedaan. Rond 18u30 (de voorweeën waren er toen om de minuut) vertrokken we van de afdeling neurologie naar de kraamafdeling in kolonne: twee verpleegsters met Michel zijn bed, Michel en ik erachteraan gehobbeld. De blikken van de mensen in de gang waren goud waard. Zeer grappig.
Eens op de kraamafdeling werd Michel zijn bed bij mijn bed in de arbeidskamer gerold (kon maar nét binnen) en was het afwachten op “the real thing”. De eerste echte wee kwam uiteindelijk om 19u en bijna onmiddellijk erna werd mijn epidurale gezet. Voor Jan gaf deze gelukkig geen problemen: zijn hartslag bleef sterk, dus geen paniek deze keer. De weeën zelf werden er wel door vertraagd: van om de 5 minuten direct naar om de 10 minuten.
Jan was dus blijkbaar niet zo gehaast als Louis: de ontsluiting ging zeer geleidelijk, zonder noemenswaardige sprongen, en pas na 3 uur was ik klaar om te bevallen. De bevalling zelf duurde maar een fractie van een seconde: één keer persen en Jan kwam al te voorschijn. Ook achteraf geen enkel probleem: geen bloedingen en een nageboorte die er ook zonder enig probleem uitkwam.
Tot nu toe toch één bevalling die vlot ging. Het geeft hoop voor nummer 4.
Ik vrees dat ik je uit mijn RSS-reader ga moeten schrappen. Je blog geeft me teveel zin om zelf aan kinderen te beginnen … 🙁
Ha! Die dag! Ik vond toen dat je er al een paar dagen “bevallingsklaar” uitzag, nog gevraagd of alles ok was, ook die woensdag. Natuurlijk was “alles ok” (ik vraag me af wanneer jij eens zal zeggen dat het maar “zozo”is). De kers op de taart vond ik inderdaad de pannekoeken! Zo van “Sandra, je moet echt gaan”.-” Nee, nee, alles ok”. -Sandra, ik zal je NU voeren”. “Nee, ik wil niet, ik ga alleen” (tiens Louis reageert ook zo).
Beetje later: “San, laten we vertrekken”. -“Nee, ik ga alleen. Maar ik ga eerst pannekoeken maken voor de kindjes”. En dan heb ik wel moeten blijk geven van enige autoriteit, in de trant van “Vertrekken, nu!”. Doodongerust was ik: je kon zo in de auto bevallen…Niet aan gedacht? Het scenario: “arme vrouw alleen op weg naar de kliniek, bevalt moederziel alleen aan de kant van de weg”. Koppig meiske, nee?