Eten

Wat ik me herinner van de vorige keren dat ik thuis was met zwangerschapsverlof (niet moeilijk want ik maak nu hetzelfde mee) is dat ik mijzelf moet forceren om te eten.

Om te beginnen haat ik het om alleen te eten. Gelukkig komt mijn vriendin hier bijna elke middag haar middagpauze doorbrengen zodat ik mezelf dan ook opleg om voor eten te zorgen, soms alleen voor mezelf, soms voor ons tweeën.

Daarnaast heb ik momenteel eigenlijk geen honger. Als ik eet smaakt het me wel en ik kan nog altijd een goede portie naar binnen spelen, maar het eigenlijke hongergevoel blijft uit zodat ik het niet mis als ik een maaltijd (of zelfs twee) oversla.

Maar wat eigenlijk het grootste probleem is is luiheid. De bedoeling nu is dat ik vooral rust en dat doe ik. Niet dat ik veel keuze heb: van zodra ik vijf minuten rechtsta (en dan doe ik nog niets) is het alsof ik kilometers gelopen heb, volledig buiten adem. Maar dan zit ik zo in de zetel en word ik te lui om er nog uit te komen. Dus ook te lui om eten te maken. Niet goed dus.

Morgen is Jan thuis dus dat zal me wel motiveren om eten te maken: ik kan dat ventje toch niet zonder eten zetten hé. Trouwens, hij zou het niet toelaten. Ondanks zijn beperkte woordenschat weet hij meer dan goed hoe iets uit te leggen, dus ik zou het wel horen.

Voor de dagen erna ga ik mezelf een routine beginnen opleggen: ’s ochtends eerst nog een beetje slapen, dan een korte wandeling naar de bakker en beenhouwer om eten in te slaan voor ’s middags en ’s avonds, na het eten nog wat rusten en de details van de doopsuiker afwerken en dan is het al tijd om de kinderen op te halen.

Moet lukken.