Foto onderwerp

Het leuke aan professionele fotografen is dat ge het praktisch niet merkt dat ze er zijn.

Het bezoek deze morgen was zeer aangenaam. Leuke babbel gehad over vanalles en nog wat en het grootste deel van de tijd was ze foto’s aan het trekken, maar het viel niet echt op en stoorde dus niet. Gewoonlijk heb ik een hekel aan gefotografeerd worden maar nu merkte ik het amper.
Het dochtertje van de fotografe was ook mee. Ze heeft grotendeels braaf en stil in het park gezeten en af en toe speelden mijn drie oudsten er een beetje mee. Wreed wijs.
Dat deed me denken aan de tijd toen ik nog advocate was. Tot Zelie bijna een jaar was nam ik haar altijd mee als ik een korte tussenkomst op de rechtbank moest doen (“Hallo. ’t Is van uitstel vragen. Bedankt”). Zelie was een doodbraaf kind en gaf letterlijk geen kik: ze zat doodbraaf in haar buggy te wachten achteraan de zaal tot ik gedaan had. Bovendien waren er altijd wel andere advocaten die niets liever deden dan zich bezighouden met haar in afwachting van hun eigen zaak. Jammer genoeg viel dit blijkbaar niet in goede aarde bij één bepaalde rechter op Koophandel: hij sprak er de stafhouder op aan en ik werd op het matje geroepen. Zelie bleef van toen af bij de onthaalmoeder: geen rechtbankoptredens meer voor haar 🙂

Nu nog hopen dat de foto’s een beetje gelukt zijn want over het algemeen plak ik niet op foto: de goede foto’s van mijzelf zijn zo op één hand te tellen en dat is absoluut niet overdreven. Het moet een familietrekje zijn of zo want mijn zus heeft hetzelfde probleem 🙂

Fingers crossed.