’t Was feest gisterenavond bij Zelie en Louis in de kamer. Die indruk hadden wij toch, terwijl ze eigenlijk moesten slapen.
De avondroutine was zoals gewoonlijk: de twee gingen naar boven, ik las hen een verhaaltje, Louis ging in bed om nog een beetje in het boekje te kijken en Zelie terug naar beneden om nog een beetje op te blijven. Na 10 minuten deed Louis dan het licht uit om te gaan slapen.
Business as usual dus … tot Zelie ook ging slapen.
Louis was nog wakker en ik zei tegen beiden slaapwel. Een tijdje later even geroepen dat het nu wel stil moest zijn want we hoorden ze babbelen. Een beetje later nog eens geroepen … en een beetje later nog eens. Het was ondertussen 21u en we werden nu wel goed boos: ’t is vandaag immers een schooldag.
Vijf minuten later kwam Zelie bovenaan de trap vragen of zij en Louis samen mochten slapen. Gezien dat eerder een beloning is weigerden we.
Toen ik even later Anna ging verversen hoorde ik over en weer geloop in hun kamer. Michel had het ook gehoord want hij is gaan kijken wat er aan de hand was.
Blijkbaar hadden ze hem niet horen boven komen en Zelie stond boven Louis gebogen, hem instructies aan het geven hoe hij moest liggen zodat zij erbij kon. Zij stond dus met haar rug naar de deur en kon niet zien dat Michel in het deurgat stond. Louis lag blijkbaar geïnteresseerd te luisteren tot hij papa in de mot kreeg en toen tegen Zelie zei “maar dat mag niet”, kijkend naar papa. Zelie draaide zich daarbij om en toen ze papa zag deed ze gauw een kussen voor haar gezicht … alsof Michel haar daardoor niet zou zien 🙂
Michel vroeg of zij samen mochten slapen en heel stilletjes werd gefluisterd dat het niet mocht.
Allerlaatste waarschuwing gegeven en nog hielp het niet: twee seconden nadat Michel weer beneden was waren ze weer aan het babbelen.
Tijd dus voor drastische maatregelen en dé straf voor die twee: ze scheiden door één van hen in ons kamer te leggen. Het was Louis’ beurt en onder luid protest is hij in ons bed gaan slapen.
Nu zien of het vanavond weer feest zal zijn maar ik betwijfel het: het is (tot nu toe toch) al altijd een zeer effectieve straf geweest.