Louis en Jan hebben alletwee een sproet “daar beneden”: Louis op zijn bil, noga dicht bij de spleet, Jan in zijn lies.
Hoe veel keer en hoe hard wij daar al op gewreven hebben bij het verversen van de pamper (bij Louis nu uiteraard al een aantal jaar geleden) om dat weg te krijgen en dan uiteindelijk te beseffen dat het die sproet is en geen kaka, ocharme.
Tiens, mijne zoon heeft dat ook, met hetzelfde gevolg. Af en toe staat hij in zijn blote flikker voor de grote spiegel te draaien voor dat hij zijn sproet ziet. Want hij zou ze ook willen wegboenen. Maar het dat kan natuurlijk niet.