Dinsdagavond, 21u17.
Michel hoort nog lawaai in de kamer van Zelie en Louis. Of ik eens iets wil zeggen (hij had al twee keer gereclameerd). Ik sluip heel stilletjes de trap op om te zien wie er feest aan het houden is, kwestie van de juiste persoon te straffen.
Ik zie Louis relatief stilletjes tegen zijn knuffels praten. Als ik om de hoek kijk zie ik een heel klein stukje Zelie dat doodstil in bed ligt.
Alles in orde, meld ik Michel, ’t is maar Louis die tegen zijn knuffels bezig is. Ze zijn niet aan het spelen.
21u20, zelfde avond.
Louis komt op de trap staan en vraagt waar Zelie is. Ik kijk verbaasd naar Michel en hij naar mij: wij hebben Zelie niet zien of horen uit haar bed komen. Antwoord dus: in haar bed? Maar ik zie haar niet, zegt Louis met een klein piepstemmetje. Misschien is ze op het toilet. 2 seconden later: daar is ze ook niet, met nu al meer angst in de stem.
Ik dus naar boven, lichtjes ongerust, want waar kan Zelie in godsnaam naartoe gaan? Louis vliegt als de weerga in zijn bed als hij mij hoort afkomen. Eens boven werp ik één blik op Zelie’s bed: zij ligt daar rustig te snurken.
Louis er met zijn neus op gedrukt (niet letterlijk natuurlijk). Hij gerustgesteld en alles werd heel stil … eindelijk.
Het is natuurlijk minder gezellig maar na vorige zomer is de romantiek van het stilletjes gaan luisteren bij ons opgehouden te bestaan: de zolder werd in een vierde slaapkamer getransformeerd. Met als aangenaam neveneffect: beter uitgeruste kinderen ’s morgens. Helaas hebben we nu geen zolder (en kelder) meer natuurlijk. En bijgevolg wat plaats te kort. Ah ja. 🙂