Vandaag werd mijn nonkel begraven en zoals verwacht werd er veel gehuild.
Ge moest mijn nonkel gekend hebben. Hij had massa’s vrienden en dan bedoel ik ook echt vrienden. Niet van die mensen die ge zo een beetje kent en af en toe mee spreekt. Mensen waar hij door het vuur voor zou gaan. En voor zijn familie deed hij dat ook, alleen nog een stapje erbovenop.
Eerst de kerkdienst met een volle kerk. Ik ben niet zo’n kerkganger, eigenlijk zelfs niet eens gelovig, maar een goede dienst pakt u toch altijd wel. De pastoor heeft dat goed gedaan, de familie en vrienden hebben een steentje bijgedragen bij het lezen van de teksten, meestal met een grote krop in de keel. De muziek was zeer mooi: mooie liedjes gekozen van zijn favoriete zangers en er was ook iemand die heel mooi de hymnen zong. Op het einde van de dienst heeft zijn jongste dochter en dan zijn beste vriend nog een heel persoonlijke afscheidsgroet gebracht. Wreed schoon.
Veel moeten wenen, en ik was niet alleen.
Daarna was het receptie en daar was het heel gezellig. Het viel mij op dat, terwijl er op een begrafenis veel geweend wordt, dat meestal niet gebeurd op de etentjes/drinks na een begrafenis. Het lijkt veel gemakkelijker om over de dode te praten zonder in tranen uit te barsten.
Ongeveer gans de familie is komen opdagen en degenen die er niet waren könden gewoonweg niet, tot hun zeer grote spijt. Het was een gelegenheid om dus nog een beetje bij te praten en herinneringen op te halen.
De dag begon om 10u en we zijn rond 18u30 uiteindelijk naar huis gegaan. Veel geweend maar ook veel gelachen en nonkel Dirk kennende zou hij het zo gewild hebben: hij was de eerste om iedereen op te vrolijken en lol te hebben.
We gaan hem allemaal zeer erg missen.