Alleen naar een pretpark gaan met vier kinderen is onmogelijk: ik kan niet meegaan op een attractie met één of meer van de kinderen en Anna in haar buggy alleen achterlaten. Zelie en Louis hebben voor veel attracties geen begeleiding meer nodig maar Jan wel en ik kan mij nu eenmaal niet opsplitsen.
Maar ik had iets gevonden dat ik toch (eventueel) alleen kon doen met vier kinderen: het Dolfinarium bezoeken in het Boudewijn Seapark. Mooi op een stoeltje zitten terwijl we naar de show keken is geen probleem.
We zouden woensdag gaan, afhankelijk van het uur van aankomst van de telenet mens, en gezien hij vroeg was konden we vertrekken.
Het bezoek wou ik immers combineren met een bezoekje aan mijn collega’s op het werk. Sommigen hadden Anna nog niet gezien en anderen wouden de andere drie wel nog eens zien.
Dus alles in de auto gezwierd en op weg naar Brugge. In de voormiddag gekletst met de collega’s. De kinderen werden bewonderd en er was vooral veel verwondering over hoe groot Zelie, Louis en Jan al waren ondertussen.
Daarna met de baas om een beetje gekletst om up to date gebracht te worden (een aantal mensen die weggaan, een heel pak andere die erbij komen) zodat ik niet voor al te grote verassingen zou komen te staan binnen drie weken.
’s Middags een hapje gaan eten met sommige van de collega’s mét de vier kinderen. De kinderen gedroegen zich heel goed, in termen dan gesproken van kinderen op restaurant: ze liepen niet al te veel over en weer, waren relatief stil en konden zich zeer goed bezighouden met naar het aquarium te kijken, en belangrijkst: ze hebben de andere klanten niet (te veel?) gestoord.
Na de lunch naar papa getrokken. We hadden hem gezegd dat we naar het Dolfinarium gingen en hij kon zich vroeg genoeg vrijmaken om toch nog mee te gaan. Uiteindelijk was ik dus toch niet alleen met de kinderen.
Om 16u begon dan de dolfijnenshow met in het voorprogramma de zeeleeuwen.
Vorig jaar zijn we al eens naar de show gaan kijken en toen weigerden de zeeleeuwen om mee te werken. Het was wel heel grappig want het leek eigenlijk alsof de show bezig was: ze speelden verstoppertje met hun trainers. Uiteindelijk kregen we het berichtje dat de zeeleeuwen niet wouden meewerken en dat er dus geen show zou zijn, maar eigenlijk hadden we er al een gekregen 🙂
Deze keer deden de zeeleeuwen wat van hen verwacht werd. Ik moet toegeven dat ik nog nooit een zeeleeuw iets zien doen heb dus ik was aangenaam verwonderd wat die beesten allemaal kunnen en vooral: hoe snel die wel zijn.
’t Was een leuke show en de moeite waard.
Daarna de dolfijnen. Vijf exemplaren die hun kunstjes vertoonden: de trainer voortduwen boven en onder water, hoog springen, salto’s maken, op de rand van het zwembad hangen, zingen, …
Op het einde van de show demonstreerden ze de kracht die ze hebben in hun staart door ballen in het publiek te shotten. De mensen die de ballen vingen mochten ze dan houden als souvenier.
Ons drie mannen stonden dus met uitgestrekte handen te hopen op een bal maar het mocht niet zijn: geen enkele bal kwam maar in de buurt. Diepe teleurstelling was het gevolg (een ‘het is niet eerlijk’, gezegd met bijna trillende lip door Zelie, traantjes bij Louis van frustratie en Jan die bijna naar beneden ging om één van de ballen uit de handen van een ander kindje te gaan nemen) maar gelukkig duurde dat niet al te lang.
Ze hebben alledrie van de show genoten en ik moet zeggen, ik ook.
Gezien het park zelf nog open was na de show én Michel er nu bij was hebben we nog een uurtje daar kunnen rondlopen en konden de kinderen nog op een paar attracties zitten, hier en daar begeleid door een *doodgelukkige* papa: Anna was een beetje lastig en dus had ik een goed excuus 🙂
Het was een fijne maar lange dag. Gelukkig niet te laat thuisgekomen zodat de kinderen er vroeg in konden en wij een beetje konden rusten.