Toen we babysits zochten voor de kindjes voor ons weekendje weg, stelde K., de meter van Jan voor dat Jan dus bij haar zou komen.
Jan is op zo een leeftijd dat hij nogal vreemd en verlegen is bij vreemde mensen. Niet dat K. en haar partner K. nu echt vreemden zijn, maar zoveel zien we hen nu (jammer genoeg) ook niet.
Om hem voor te bereiden hebben we er de laatste twee weken dan ook veel over gesproken en gezien Michel nu een foto’s op zijn computer staan heeft als screensaver, en K2 ;D daar ook op staan, heb ik ze telkens aangeduid en gezegd dat hij bij hen zou gaan slapen.
Jan was zeer enthousiast, zeker nu K. in juni ook bevallen is en Jan eigenlijk toch wel dol is op babies. Voor de zekerheid zijn we vorige week maandag dan nog eens op bezoek geweest om de kennismaking te hernieuwen en nog eens te tonen waar hij naar toe zou gaan. Jan bleef zeer enthousiast.
Vrijdag was dan het uur van de waarheid aangebroken, want uiteindelijk: hoeveel verstaat zo’n kind van twee en een half eigenlijk? Ik heb hem voor de middag afgezet, ben nog even gebleven en heb dan dag gezegd en zonder veel poeha weggegaan. Jan was net aan het eten en even deed hij aanstalten om mee te gaan, maar K. heeft hem dan kunnen afleiden met hem te helpen met zijn eten en zo ben ik zonder drama’s weggekomen.
Nu moet het gezegd worden: K2 hebben iets met kinderen. Ik ken weinig mensen die zo’n aantrekkingskracht hebben met kinderen, gekende en onbekende. Het zijn gelijk magneten.
Dus blijkbaar heeft Jan wel nog een aantal keer gevraagd naar mama maar niet echt gezocht. Vrijdagavond was het dan wel even drama, maar meter heeft hem goed kunnen troosten en zaterdag was alles volledig in orde.
Deze namiddag hebben Michel en ik hem dus afgehaald en alhoewel hij content was om ons te zien, overenthousiast was hij niet. Toen we weggingen was er geen probleem, maar toen we deze avond naar huis reden begon het drama: hij wou absoluut terug naar zijn meter.
Ik moet toch eigenlijk wel een slechte moeder zijn hé 🙂