Afstuderen

Gisteren naar een lezing met receptie geweest voor het (eindelijk) afstuderen van Tessa (madam van). Na 16 jaar studeren is ze er van af. Maar eigenlijk toch niet, want als dokter moet ge blijven bijstuderen én zij zal zich verder bekwamen op gebied van onderzoek, naast een job in een hospitaal.

Terwijl ik daar zo naar haar zat te luisteren (hoe het begonnen was, wat er gebeurd was om te komen waar ze vandaag staat en wat ze in de toekomst ging doen) begon ik verschillende dingen te beseffen.

Het besef dat Tessa toch wel een ongelooflijk slimme madam is. Dat ze ambitieus en idealistisch is, beiden in de meest positieve zin bedoeld. Want zij gaat verder onderzoek doen naar het genezen van kanker, wat in mijn ogen ongelooflijk lovenswaardig is. Je zag dat ze wist waarover ze praatte én je zag aan haar dat ze er echt in geloofde en er meer dan 100% zal voor gaan. Het zal mij dus geenszins verbazen dat àls er ooit een (betere) behandeling ontwikkeld wordt tegen kanker, Tessa haar naam eronder zal staan. 

Het besef dat wij ‘oud’ worden. Wij zijn dertigers en in principe is dat uiteraard niet echt oud, maar toch. Oud in de zin van: we staan niet meer de beginfase van ons werkbestaan en hebben ondertussen al heel wat know-how opgebouwd, elk op ons eigen gebied. Dat we ondertussen weten waarover we spreken als we het over onze job hebben. Dat we de dingen al iets beter kunnen inschatten. Dat we een zekere kennis hebben, hetgeen mankeert als twintiger.

Het besef dat ik best wel trots ben om de mensen te kennen die er gisterenavond waren, want het is een zeer toffe bende, en dat ik er dus bij mocht zijn.

De receptie achteraf was zeer te smaken: drank in overvloed (nietwaar zoetje) en zeer lekkere hapjes. Nu ‘hapjes’: het was eigenlijk een volledig een menu met voorgerecht en tussengerecht en hoofdgerecht en dessert.

Daarna nog even afgezakt naar een plaatselijk café om de avond af te sluiten en het was 1u tegen dat we thuis waren. Niet echt een goed idee voor een gewone werkdag maar toch de moeite.