’t Is nu al een tweetal weken dat ik hetzelfde verhaaltje voorlees voor Jan: Musti wordt stationschef. Een boekje van toen ik klein was: zowel mijn zus, broer als ikzelf hebben er onze namen in geschreven. Wreed wijs dat dat dus nog bestaat én dat er nog van genoten wordt.
Maar wat ik wou zeggen. Nu al een tweetal weken lees ik dus elke avond dat ene verhaaltje voor. Niet omdat hij geen ander krijgt, maar omdat hij geen ander wil.
De ene keer zit hij bij mij op schoot in de schommelstoel, de ander keer neemt hij zijn zeteltje en schuift hij het helemaal tegen de schommelstoel en dan zit hij daar met zijn pretoogjes vol verwachting.
En ondertussen zijn we zo ver dat we het verhaaltje samen ‘voor’lezen, en dat is zoooo fijn. Ik begin een zin te lezen en Jan kijkt zo op naar mij om te zien hoeveel ik ga lezen en als ik stop zegt hij de rest van de zin, mét tuut in de mond en een grote glimlach op zijn gezichtje. Fantastisch toch. Zeker als ge er rekening mee houdt dat ik het verhaaltje eigenlijk nog steeds niet van buiten ken.
Als hij het nog een paar weken volhoudt zal hij het verhaaltje verbatim kunnen vertellen en dan mogen jullie komen luisteren 🙂
echt leuk zeg !!!!zo een lief manneke!!!!!dat vertserkt mijn verlangen om oma te worden .,ja want ik ben er 53jaar zodus he !!!!maar echt leuk en lief ,moeder zijn en genieten …..dat is het !!!!……het geluk moeder te zijn .