Gisteren de verjaardag van vriend D. gevierd. Een halve verassingsbedoening in de zin van: hij wist wel dat er iets was maar niet precies wat.
Het was eigenlijk relatief bizar. Niet het feestje op zich, wel het soort feestje en het volk.
Het volk: zo goed als allemaal dertigplussers (de uitzonderingen bevestigen de regel, nietwaar). Het soort feestje: geen fuif maar een etentje in een restaurant. Heel gezellig, veel gebabbeld, net het soort feestje wat mensen van “onze leeftijd” betaamt.
Het andere bizarre was dat er een aantal mensen waren die ik sinds mijn studententijd niet meer gezien had, nu dus al minimum 12 jaar geleden. ‘Minimum’ want ik mag dan wel 12 jaar geleden afgestudeerd zijn, sommigen van hen had ik van daarvoor al niet meer gezien.
Een meer dan geslaagde avond: zeer goed gezelschap, zeer lekker eten, zeer lekkere drank … maar we hadden niet anders verwacht ook 🙂 en terwijl ik tijdig in mijnen nest ben gekropen (doodmoe en moederlijke plichten van vandaag in het achterhoofd) is Michel pas om 5u10 thuisgekomen … met het feestvarken om hier nog een afsluitertje te drinken.
Straks toch maar wakker maken zodat hij Zelie niet zal vergeten 😀
Neenee, ’t was de madam van het feestvarken en het Radiofonisch Instituut. Het feestvarken moest vroeg op.
Ik beken.
Maar het is vooral die van de radio die van geen ophouden weet.
En ik ben zo’n zwak karakterken dat ik mij altijd laat meeslepen…
Trouwens, wij (en jij ook, weet ik) hebben ons niet neergelegd bij een dertigpluswinterslaap : de eerstvolgende gelegenheid doen een fuiffuif.
Tiens. Die van de radio steekt het altijd op andere mensen. Ik weet het ook niet meer zulle.
Die van de radio liegen altijd.
Ik, vanuit mijn job daarentegen…