Mis poes

Vorige donderdag begon ik mij mottig te voelen. Rap een overdosis clemantientjes gegeten en vrijdag was ik er grotendeels al door.

Een reeds lang uitgetestte en werkende methode want nu ik al een paar jaar ofwel zwanger was, ofwel borstvoeding gaf (en geef) probeer ik medicijnen zoveel mogelijk te vermijden. En blijkbaar ben ik trouwens niet de enige die deze methode gebruik om opkomende virusjes te baas te gaan.

Maar terwijl Michel vorige donderdag dan dacht dat hij zich beter voelde, is hij dan vrijdag volledig ge–stuikt: ik heb hem eigenlijk gans het weekend niet gezien, zo erg was het.

Tijdens het weekend had ik daar (=zijn afwezigheid), raar maar waar, relatief weinig last van: ik voelde mij uitzonderlijk relaxed en vond het voor een keer helemaal niet stresserend om alleen met de kinderen te zijn. Misschien hielp het ook dat er zaterdag niet geturnd werd (twee activiteiten minder), maar toch.

Zondag heb ik gelukkig wel de hulp gekregen: we hadden ons ingeschreven voor Taterwater en de kinderen zouden opgesplitst moeten worden in twee groepen. Er was immers een groep voor kinderen tot 6 jaar, en een tweede voor kinderen vanaf 6 jaar. Mijzelf in twee splitsen kan niet echt en om Zelie alleen op pad te sturen is ze toch nog een beetje te jong. Grand-père to the rescue geroepen en zo hebben alle kinderen, en ikzelf ook trouwens, een zeer leuke namiddag gehad.

Maar eens de kinderen ’s avonds naar bed waren begon Zelie te klagen over buikpijn. Nu, dat is niet zo uitzonderlijk want het is een truuk die al meer gebruikt is geweest in het verleden om nog wat op te blijven. Terug naar bed gestuurd met de raad plat te liggen en niet meer te spelen.

Een raad die blijkbaar hielp want het bleef stil boven … tot een drie uur later. Plots een hard gehuil en Zelie stond bovenaan de trap met heel veel pijn nu. Haar beneden laten komen, een beetje siroop gegeven en ja hoor, een kwartiertje later lag het er al weer uit … samen met haar volledige avondeten. Dank u wel, papa.

Maandagochtend voelde ze zich nog steeds ongelooflijk slap en heb ik haar maar thuisgehouden. Allez, thuis. ’t Is te zeggen, ze is meegegaan naar mijn werk. Maar alles wat ze die dag gegeten of gedronken had is er ook weer uitgekomen.

Dinsdag was papa blijkbaar beter maar Zelie niet. Ik ben dan maar met haar naar de dokter gegaan. Een briefje voor het school voor de ganse week thuis te blijven en een voorschrift voor een medicijn tegen het braken, met de waarschuwing dat ze nu wel diarree kon krijgen. En ja hoor, na inname van het medicijn kan ze haar eten binnenhouden maar deze ochtend is het neveneffect tevoorschijn gekomen.

Morgen eens kijken of ze misschien kan eten zonder voorafgaand medicijn: bij papa heeft het ook maar een goede 4 dagen geduurd, maar wat ik vooral hoop is dat het nu wel stopt en dat de andere drie (en vooral dan Anna) en ikzelf nu ook niet aan de beurt zijn…