Snoepen

Zelie was er tegen donderdag grotendeels door. Woensdagochtend zag ze nog lijkbleek. Tegen de namiddag kreeg ze al wat kleur en donderdagochtend zag ze er goed uit.

Donderdagmiddag gegeten zonder medicijn en ze heeft alles kunnen binnenhouden. Hetzelfde voor ’s avonds dus dat leek in orde.

Haar wel gewaarschuwd dat haar maag zich nog moest herstellen van de voorbije dagen en dat ze dus een beetje moest opletten als ze at, zowel qua hoeveelheid als qua soort eten.

Nu, soms kunt ge bij kinderen evengoed tegen muren spreken. Vrijdag heeft ze zichzelf nog gecencureerd maar zaterdag moest ze naar een verjaardagsfeestje en zondag was het hier thuis te doen met bezoek van de familie en eten en al.

Zaterdag heeft ze zich dus niet ingehouden: gesnoept en gegeten dat het geen naam had. Zondag van hetzelfde: eerst goed gegeten, daarna chocolaatjes (die ik bij de koffie serveerde) en nog taart toe. We waarschuwden haar verschillende keren dat ze moest opletten maar uiteindelijk moesten we haar gewoon verbieden om nog iets te eten.

Ze is op haar gewone uur naar bed gegaan en een goede twee uur later is ze wakker geworden en beginnen krijsen van de buikpijn. Ik er dus naartoe, met haar naar het toilet (“ik wil niet!” – “ge moet”) en wat vond ik in haar haar: een lege rekker van zo’n snoepjesketting. Een ketting van het verjaardagsfeestje die hier weggelegd was en waar ze nog niets van gegeten had. Een ketting die ze dus, in het geniep, in haar bed heeft opgegeten.
Op steun heeft ze kunnen rekenen, op medelijden niet echt. Noch van mijzelf, noch van haar papa.

Na een uur kermen en krijsen is haar maaginhoud nog maar eens in de WC beland. Daarmee was de pijn gelukkig ook volledig over.

En nu hopen dat ze zich dit nog een tijdje herinnert.