Effekes weg en sebiet terug … denkt ge

Anna is nu acht maand en het wordt hoog tijd dat ze in haar eigen kamer gaat slapen. Dat zeggen we nu eigenlijk al een paar maanden maar het kwam er nooit van. Anna moet immers verhuizen naar Jan zijn spijlenbedje en Jan moet dus in een groot bed, en daar zat het probleem: we moesten nog een bed kopen voor Jan.

Dus bleef Anna in haar wieg op onze kamer en Jan in zijn bedje en bleven mijn nachten rusteloos want telkens Anna een zucht sloeg was ik ook wakker.

Vandaag heb ik mij eindelijk opgepakt om een bed te gaan kopen. Even over en weer naar Ikea, dacht ik zo eventjes, een bed halen. Rond 10u15 Anna in de auto gestoken en vertrokken om, zo was toch het plan, ten laatste tegen 12u terug te zijn.

Het is nu niet dat ik zo’n bezoek aan Ikea als een uitstapje beschouw. Ik weet dat er mensen zijn die dat doen, maar waarom, dat ontgaat mij volledig. Voor mij is zo’n bezoek een noodzakelijk kwaad: ik heb iets nodig, dus moet ik het maar gaan halen. Hoe rapper er weer buiten, hoe beter.

Als ik daar dus binnen kom is dat linea recta naar mijn doel (in dit geval de bedden), kijken waar ik het produkt kan vinden (hopelijk in de zelfbediening, anders is het wachten geblazen), het opladen en gaan afrekenen.

Bij de ingang heb ik Anna in zo’n winkelwagentje met babystoeltje gezet en zo kon ik vlot doorlopen. Blijkt als ik bij de showkamers kom waar de bedden uitgestald zijn dat ‘mijn’ bed er niet tussen staat. Even aanschuiven dus om de juffrouw van dienst aan te spreken want ik had op de website gezien dat het bed wel degelijk in voorraad was. De juffrouw kon mij dat even later ook bevestigen en mij (gelukkig) zeggen waar in de zelfbediening ik het kon vinden (gang 16, plaats 33).

Tijdens het wachten had ik evenwel ook een kast opgemerkt voor in Zelie en Anna hun kamer. Ik zoek namelijk ook al lang naar een kleerkast voor die kamer maar had tot nu toe nog geen enkele gezien die 1. mij aanstond en 2. ook in de kamer zou passen. Die kast was gelukkig ook in de zelfbediening te vinden (gang 15, plaats 34).

Van zodra ik alle informatie genoteerd had ging ik rap naar de zelfbediening. Een grote kar genomen (naast het karretje dus met Anna in) om alles op te laden. Tenminste, dat was de bedoeling. Eerst naar de gang voor de kast: vier dozen, gemiddeld 30kg per doos en waarvan twee van zo’n 2 meter lang, alleen op de kar gehesen waarbij ik iets in mijn rug ‘verhesen’ heb. Daarna met de kar (ren) naar de andere gang voor het bed. Gelukkig zag ik in het midden tussen de gangen zo’n potige kerel en ik heb hem dan maar aangeklampt om mij te helpen met het bed (ook twee dozen van elk zo’n 30 kg), hetgeen hij met veel plezier deed: Anna is zo’n charmeuse.

Aan de kassa aangekomen bleek mijn kar het begeven te hebben: 10 meter voor de kassa kreeg ik ze nog vooruit, noch achteruit. Zo dichtbij doch zo ver af. Naar de kassière om hulp te vragen maar gezien de ‘sterke’ man voor zulke klussen net bezig was met twee andere klanten kon het wel even duren.

Van de wachttijd gebruik gemaakt om langs de klantendienst te passeren (nog een paar vijzen nodig) waar ik uiteraard ook een tijdje mocht wachten, maar dan plots ging het vlot: de kar werd overgeladen, er was kwasi geen rij aan de kassa zodat ik onmiddellijk kon betalen en direct daarop werd mijn nummertje afgeroepen op de klantendienst waar ik goed geholpen werd.

Daarna met beide karren (handig is anders) naar de parking getrokken alwaar mij verzekerd was dat er mensen rondliepen die de klant zouden helpen met inladen. Niet al te lang moeten wachten en uiteindelijk heeft dezelfde jongen die binnen mijn kar had overgeladen alles in de auto gehesen.

En zo was ik uiteindelijk om 13u15 terug thuis.

Drie uur!!

Drie f..king uren om een bed te kopen *zucht*.

En nu nog alle onderdelen naar boven krijgen, maar dat zal voor de komende dagen zijn. Ik denk dat ik de pakken maar best beneden zal openen en paneel voor paneel naar boven zal sleuren: enen gebroken rug in huis is voldoende.