Ze is weg. Anna. Van onze kamer.
Jan heeft nu zijn groot bed dus mocht Anna onmiddellijk in het kleine bed. No time like the present.
Anna is naar boven verhuisd en ik kan u verzekeren: ze was er niet mee opgezet. Nieuw bed, nieuw geluid, nieuwe geur, … Veel te veel verandering in een keer en dus was het huilen dat het geen naam had.
Totaal overstuur heb ik haar er dan maar uitgehaald en even aan papa gegeven. In haar wieg sliep Anna in door de bekleding van de wieg in haar knuistje te nemen, ze tegen haar neusje te drukken en dan haar duim in de mond te steken. Ik heb de bekleding dus maar uit de wieg genomen en in haar bedje geïnstalleerd.
Dan naar beneden om haar over te nemen van Michel en te zorgen dat ze volledig rustig was. Eens ze volledig rustig en ontspannen was het nog eens geprobeerd en gelukt: ze vond de bekleding, nam ze vast, duim in de mond en nog geen halve minuut later lag ze te slapen.
Nu de rest van de nacht afwachten, maar als dit een teken is, dan zijn we op goede weg.
Een gedachte over “Afscheid”