Toen ik vanavond aan de school kwam om Jan op te halen hoorde ik hem krijsen tot aan de poort. Het is al bij al misschien 10 meter tot aan de deur maar ik heb ze toch gelopen.
Jan zat op een stoeltje zijn ziel uit zijn lijf te wenen. Juffrouw Anneleen wist me te vertellen dat hij buikpijn had: het was begonnen nadat hij anderhalve boterham gegeten had. Ervoor was er niets aan de hand geweest.
Heeft het nu met de boterhammen te maken, of is het iets dat vroeger begonnen was en dan plots tot uiting gekomen was, ik weet het niet. Feit is dat hij voor de eerste keer boterhammetjes mee had met confituur in plaats van met choco. Misschien dat hij de confituur niet verdraagt?
Ik heb hem naar de auto gedragen en Jan maar blijven krijsen en wenen van de pijn. Gezien ik hem als eerste ga afhalen kon ik dus niet direct naar huis en moest hij de toer meedoen om broer en zusjes nog op te halen. In tegenstelling tot anders wou hij (niet verwonderlijk) niet mee Louis en Zelie afhalen: hij wou blijven zitten. Tegen dat ik terug kwam met Zelie en Louis lag hij te slapen.
Eens thuis heb ik hem eerst een beetje siroop gegeven tegen de pijn en dan direct in bed gestoken (op eigen vraag) waar hij nog een dutje gedaan heeft, maar niet lang. Toen hij wakker kwam had hij nog steeds pijn en was hij herbegonnen met wenen.
Hij kwam bij ons zitten aan tafel en plots, na zo’n 15 minuten, was het gedaan. De tranen droogden van de ene seconde op de andere op.
Jan heeft dan nog twee bananen gegeten, was de hele tijd vrolijk en het was alsof er nooit iets gebeurd was.
Tja, kinderen…