Wat zijn wij gelukzakken: Michel en ik worden nu al heel de avond vergast op een privé concert. En dan nog gegeven door onze jongste zoon.
Wat hij al volledig onder de knie heeft is het volume. Voor de rest: de melodie moet nog een beetje bijgestuurd worden, de tekst is nog niet je dat, maar alle begin is moeilijk nietwaar. En toegegeven, zo’n snurkconcert goed laten klinken vraagt toch veel oefening en hij is nog geen eens drie jaar.
Hij heeft dus nog tijd om het volledig onder de knie te krijgen 🙂
’t Is een echt zoon van zijn moeder. Als ik in de zetel zit en moeder en zoon liggen in bed, hoor ik het in stereo! 🙂