Bij de ene familie vallen ze als vliegen voor het ene virus. Bij ons is het een ander: het heel leuke ‘buikgriepvirus’.
Vrijdag is Louis thuisgebleven na een accidentje donderdag op school. Niet dat hij door dat accidentje moest thuisblijven, maar het accidentje was een teken van het uitbreken van het virus. Donderdagavond was hij zo moe en mottig dat hij, weliswaar onder vriendelijke dwang, vroeger in zijn bed is gekropen en prompt in slaap is gevallen. Aangezien hij vrijdagochtend nog steeds buikpijn had hebben we hem dus maar thuis gelaten bij mamie.
Over het weekend is het enigzins verbeterd bij hem: nog wel diarree, maar de buikpijn was over en hij voelde zich goed, zodat hij gisteren weer naar school is gegaan.
Maar gisteren is het bij mij beginnen kriebelen. Nu, kriebelen zou nog leuk zijn. De krampen die ik voel zijn allesbehalve kriebelig. Maar behalve de buikkrampen (en de gevolgen erna) voel ik me eigenlijk niet al te slecht, alleen een beetje slapjes in de benen.
Maar na Louis en ik, was Zelie deze ochtend ook helemaal van de kaart: ook buikpijn. Ze is naar het toilet gegaan en opnieuw in haar bed gekropen, waarna ze prompt opnieuw in slaap is gevallen. En opdat Zelie nog eens zou inslapen, moet ze zich eigenlijk al zeer slecht voelen want in principe zou ze liever doodvallen dan toegeven dat haar bed misschien de beste oplossing zou zijn.
Three down, three to go? Of beter: ‘six to go’ gezien we nu bij mijn schoonouders wonen. Ik hoop van harte van niet.