An vroeg me een tijdje geleden of ik nog steeds zo verwonderd was over Anna’s ontwikkeling, een vierde kindje en al, ik zou dat toch al ergens gewoon moeten zijn.
Awel, ik ben daar nog steeds doodverwonderd over. Dat ze dat leren en kunnen, hoe ze dingen onder de knie krijgen. Het oefenen, kijken, proberen uitvinden hoe dingen werken en hoe zij het zelf kunnen laten werken en doen.
Anna is momenteel aan het oefenen om eten in haar mond te krijgen. Op zich niet zo speciaal, zou je denken. Anna steekt vanalles in haar mond: als het in haar handje belandt, belandt het luttele seconden later in haar mond. Maar dat lukt maar perfect als het relatief grote dingen zijn.
Nu neemt Anna nog alles in haar vuistje en als de dingen groot genoeg zijn kan ze het dus in haar mond steken. Stukjes boterham daarentegen zijn klein en als ze dat in haar vuistje neemt is het moeilijk om dat te coördineren om in haar mond los te laten. Want een vuist geraakt niet in haar mond en dus moet ze het stukje boterham zo voor haar mondje plaatsen dat, als ze haar mondje opendoet, ze het erin kan drukken.
Dus begint ze goed te oefenen op de pincetgreep (iets tussen duim en wijsvinger nemen). Ze merkt al dat als ze dat doet, het iets makkelijker is om een klein stukje in haar mond te steken én ook los te laten: de toppen van haar vingertjes passen immers wél in haar mond. Maar lukken doet het nog niet altijd, zowel de pincetgreep als iets in haar mond krijgen.
Dus daar zit ik nu naar te kijken en te wachten tot ze het volledig onder de knie heeft. Het boeiende leven van een mama, voila.