Vanavond nog maar eens een staaltje van Anna’s ijzeren wil.
Ze heeft twee en een half uur gekrijst. Alles geprobeerd, of dat dachten we toch: verversen, water willen geven (fles werd hardhandig weggeduwd), gewone melk (hardhandig weggeduwd), rondlopen, in bed, uit bed, op de schoot, samen met mij in ons bed, … niets lukte. Anna bleef maar krijsen.
Conclusie: ze heeft pijn. Misschien een tand die erdoor komt? Suppo gestoken dus. Normaal gezien is er dan een duidelijke verbetering in het volgende half uur. Deze keer: niets.
Uiteindelijk heb ik nog eens geprobeerd om haar een fles te maken, deze keer met poeder. Op het moment dat madam zag dat ik haar (normale) fles maakte, werd ze plots doodstil en supergeconcentreerd. Elke beweging heeft ze aandachtig gevolgd: fles met water doen, fles in de microgolfoven, ondertussen poeder in mengbeker, warm water in de mengbeker en goed roeren (de formule klontert nogal en dus meng ik de melk eerst met een garde), melk in de fles, dop erop.
Eens de dop erop, ging haar mondje open en richting fles: het kon blijkbaar niet rap genoeg.
‘k Heb nog net de tijd gehad om mij in de zetel te zetten vooraleer er opnieuw een concert zou uitgebroken zijn. Van zodra ik zat nam ze de fles met beide handjes en stak ze vol overgave in haar mond.
Als het in haren kop zit, zit het niet in haar gat (zoals ze zo schoon bij ons zeggen).