Stukjes en beetjes

Tja, we wonen nog steeds niet in ons huis. Ondanks de plannen is het nog niet gelukt: veeeels meer werk dan initiëel gedacht en het gaat niet echt vooruit wegens veel te veel brol om te sorteren. Daarnaast wil ik nog een beetje een leven hebben en dat helpt ook niet echt.

De vorige opkuisdag was vorig zondag, toen ik alle boeken verhuisd heb. Vandaag heb ik nog een beetje gekuisd.

Ik wou onze slaapkamer beginnen opruimen en -kuisen en de dingen die er niet horen verhuizen, maar toen bleek dat dat niet kon zolang de kast in de living nog niet op zijn definitieve plaats zou staan. Maar voor dat die kast kon verhuisd worden moesten eerst de rekken in de living afgebroken worden en voor dat dat kon gebeuren moest alles daaraf genomen worden en als alles daaraf moet genomen worden dan moet het ook gekuisd worden, anders heeft het niet veel nut om te gaan kuisen nietwaar.

Wat staat daar allemaal op die rekken? Boeken, DVD’s, CDroms, CD’s, papieren, schriften, beeldekens, … Kortom allemaal kleinen brol.

Na bijna drie uur kuisen had ik nog maar vier schappen van de zes gedaan: zoo tijdrovend en zoveel brol dat daarop staat.

Ik heb moeten ophouden wegens einde schooldag en dus kinderen afhalen. Daarna moest ik met de kinderen naar de kapper en daarna zijn we een ijsje gaan eten.

En wat heeft ‘de papa’ gedaan terwijl wij in het zonnetje zaten? Juist, die laatste twee schappen leeggemaakt, weggehaald en de kast verzet. Helemaal alleen. De zot! Met zijnen rug. Ik kan het geloven dat hij pijn heeft.

Neen, alle gekheid op een stokje: een staaltje van hulp dat ik wreed kan appreciëren terwijl ik het tegelijkertijd ongelooflijk stom vind (wij zijn er niet vet mee hé als den ijzerwinkel in zijnen rug het begeeft). Dus bij deze: “Zoetje, dank je wel, maar wacht in het vervolg tot ik terugben?”