Neen, neen, niet van zattigheid. ’t Zal al een rare dag zijn dat ge mij nog zat zult zien: teveel verantwoordelijkheden, weet ge … en nog van die excuses.
Wel van (over?)vermoeidheid.
Ik wou en zou absoluut deze week ’s avonds geen kuisen bij ons in huis zodat we er dan zo vlug mogelijk weer in kunnen, want nu alles (relatief toch) op zijn plaats staat moet er enkel nog (grondig) gekuist worden en dan kunnen we terug.
Maandagavond is sowieso een ‘no go’ voor mij: er is Heroes en dat zie ik nu eenmaal wreed graag en dus is er toen niets gebeurd. Dinsdagavond hebben we dan alle meubels op hun (al dan niet voorlopige) plaats gezet en dus woensdag en donderdagavond ging ik kuisen.
Dat was duidelijk buiten mijn lichaam gerekend. Woensdagavond heeft het een shut down gepleegd dat het geen naam had. Ik kon niets anders dan op tijd in mijn bed kruipen. Gisterenavond was het niet veel beter en ik zat er dan ook nog vroeger in dan woensdag.
Vandaag voel ik me eigenlijk nog niet beter: mijn oogleden voelen als twee zware deksels aan die ik met moeite omhoog kan houden. Misschien dat ik er nog door kom tegen vanavond: het is uiteindelijk maar een korte werkdag en zo een paar ontspannen uurtjes met de kinderen doet soms wonderen … en soms heeft het het omgekeerde effect (nog meer moe dus).
We zullen zien. Sowieso MOET en ZAL er gekuisd worden dit weekend: het moet nu maar eens gedaan zijn (zegt ze streng tot zichzelf).