Het is op zo’n momenten dat je je leeftijd voelt. Want hoe je het ook draait of keert, dit jaar wordt ik 37 jaar en for all intents and purposes zeggen ‘de mensen’ dan wel eens dat ik naar de veertig ga.
‘Zo’n momenten’, dat is als ge bijvoorbeeld tot half zes ’s ochtends uitgaat.
We hebben gisterenavond in zeer goed gezelschap en met heel lekker eten naar het Eurovisiesongfestival gekeken. Dat festival op zich duurt al lang genoeg, maar als ge dan nog eens blijft plakken…
Absoluut niet te veel gedronken, dat doe ik al lang niet meer: ik ben immers altijd BOB en eerlijk gezegd, het zegt me ook niets meer om eens teveel op te hebben. Ik amuseer met net zoveel, en zelfs meer, bloednuchter. Maar veel gebabbeld en ons goed geamuseerd en uiteindelijk was het dus half zes tegen dat we in bed zaten.
Als moederdagkado mocht ik uitslapen van de wederhelft: hij is opgestaan voor en met de kinderen. Een uitzonderlijke luxe zodat ik pas tegen de middag ben opgestaan. Maar ondanks dat, voel ik me nog doodmoe en een beetje als een schotelvod.
Het is op zo’n momenten dat je je leeftijd voelt.