Het is blijkbaar vannavond de avond dat mijn maag moet overhoop liggen.
Ik ben altijd al gevoelig geweest wat kinderen betrof, maar sinds ik zelf kinderen heb is dat gewoon verhonderdvoudigd.
Vanavond op het nieuws: baby sterft in hete auto omdat moeder hem vergeten was; vierjarig kind ontvoerd toen ouders uit eten watern.
Slecht wordt ik daarvan. Echt fysiek slecht.
sinds ik weet dat een nakomeling onderweg is, raakt mij dat ook meer en meer. ik snap niet dat je je kind kan “vergeten”. misschien praat ik binnen een klein jaar anders maar ik ben nu al bezorgd. terwijl ik daar zo tegen was “de overbezorgde ouder”.
ik heb dat bericht ook gelezen van de baby die stierf in de auto, en ik vond het ook een verschrikkelijk verhaal. Ik dacht even er ook iets over te bloggen maar vond het te erg op dat moment. Ik vraag me af wat voor moeder het is: iemand die zowiezo te nonchalant met haar kinderen omspringt, of iemand die gewoon veel te veel aan haar hoofd had en misschien over-oververmoeid was, of… In elk geval maakt deze moeder een tragische gebeurtenis mee, je mag je niet proberen voorstellen wat zij nu moet voelen. Sinds ik moeder ben bibber ik telkens bij zulke verhalen, dat ik er echt buikpijn van krijg. En ook al denk ik niet dat mij dit ooit zal overkomen, het is toch al voorgevallen dat mijn jongste nog in de auto zat en ik al de baan naar mijn werk nam ipv naar de onthaalmoeder; na een 200 meter had ik het wel al in het snotje dus was snel terug… Maar toch…
hetzelfde hier, ik heb een dochtertje van 3 en nog jongetje ‘onderweg’, van zulke berichten kan ik heel erg ongemakkelijk worden, het blijft echt hangen …
Hoe ouder ik werd en hoe meer kindjes mijn huis vulden hoe bezorgder ik werd.Maar wat dat baby-tje meemaakte vond verschrikkelijk.,passeerde daar nu echt niemand ? Bij mooi weer loopt er daar volk genoeg rond de baseliek?
Laat me hier juist even iets verduidelijken: ik schreef dit niet om die vrouw te veroordelen. Integendeel.
Ik ben zelf Louis ook eens vergeten in de auto, op een warme zomerdag, toen ik naar de supermarkt ging. Ik heb het grote geluk gehad dat ik mij na vijf meter realiseerde dat ik iets miste en dat mijn frank viel dat het mijn zoontje (hij moet ongeveer 9 maand geweest zijn) was.
Louis was altijd een heel stille baby in de auto, zeker als je het vergeleek met zijn zus die constant taterde van zodra ze kon geluid uitbrengen. Ik was het niet gewoon met een doodstil kind in de auto te zitten én ik heb dus geluk gehad dat ik het quasi onmiddellijk gemerkt heb.
Mijn hart gaat uit naar die vrouw en ik wens haar veel sterkte: het kan (jammer genoeg) de beste overkomen.