Deze avond hoor ik Jan plots hard huilen op straat. Zelie en Louis waren net binnen gekomen, dus er was niemand om hem te troosten en dus ging ik naar beneden kijken.
Jan lag op de grond naast Louis zijn fiets en had zich duidelijk pijn gedaan. Maar blijkbaar niet zo vreselijk hard want eens ik er was was de pijn al bijna voorbij.
Zo te zien had hij dus met Louis zijn fietsje gereden, hetgeen hij op school ook al deed: op een tweewielertje kruipen en dan met zijn voetjes ‘stappen/rijden’ over de grond. Nog niet pedaleren dus.
Ik vroeg hem om de fiets binnen te zetten, maar hij zei dat hij aan het rijden was: nog ene keer. Ok zei ik hem en hij nam de fiets weer op, zette zich op het zadel, en begon te lopen/stappen. Toen hij een klein beetje aan het rollen was zette hij plots zijn voetjes op de pedalen en … hij begon te fietsen.
Helemaal alleen. Echt fietsen. Zonder steunwieletjes. Weg was hij.
Hij heeft nog een paar keer over en weer gefietst en het vlot goed. Draaien lukt nog niet zo goed: hij stopt dan en draait de fiets aan de hand, maar er weer opkruipen en vertrekken is geen probleem meer.
En ik die dacht dat dat pas voor volgend schooljaar ging zijn.