Gisterenavond om 22u werd Jan weer wakker, huilend van de koppijn. Hij voelde nog steeds warm aan en kreeg nog een lepeltje siroop. Ondertussen bereidde ik mij weer voor op een onderbroken nacht. Maar niets daarvan: na dat laatste lepeltje siroop heeft hij gans de nacht goed geslapen.
Deze morgen, nog voor ik uit mijn bed was geraakt (de wekker was al afgelopen, maar ik had de moed nog niet gehad erop te reageren) hoorde ik gekraak op de trap. Dé reden uiteraard om onmiddellijk zelf uit bed te komen.
En wie vond ik op de trap? Juist, Jan. Vrolijk en springlevend. Ze vinnig als een vis in water. Zo te zien volledig genezen.
Hij was zeer stilletjes naar beneden aan het komen (‘Ik heb Louis niet wakker gemaakt’ zei hij heel trots) want hij moest naar het toilet.
Een hele opluchting voor mij om hem zo te zien dus. Toen ik hem vroeg of hij nog pijn had zei hij ‘alleen een heel klein beetje hier’ (wijzend naar zijn voorhoofd), maar je merkte er verder niets meer van.
We hadden al afgesproken dat hij vandaag niet naar school zou gaan maar bij mamie mocht blijven, dus heb ik dat plan maar niet veranderd: beter nog een dagje extra in de watten leggen en zeker zijn dat hij opnieuw 100% is. En als hij vannavond nog zo is, dan mag hij morgen, voor de laatste (volledige) dag, terug naar school.