Deze ochtend stond Zelie op: koortsvrij. Het zag er dus goed uit om te kunnen vertrekken op kamp.
Ik heb haar dan maar de keuze gelaten: ofwel ons een beetje haasten zodat we er nog voor de middag zouden zijn, ofwel eerst thuis nog middageten. Vermoedelijk met de toekomstige ‘hoogstaande’ menu’s in het achterhoofd heeft ze er voor gekozen nog eerst thuis te eten.
Maar tegen dat we moesten vertrekken nam ik voor de zekerheid nog eens haar temperatuur en wat ik vreesde was waar: ze had weer een beetje verhoging, 37,5 °C. OK, het is het einde van de wereld niet, maar uiteindelijk gaat ze op scoutskamp, niet op luilekkerkamp en van uitrusten zal dus niet veel sprake zijn.
Toen ik het haar zei dat het misschien toch niet zo’n goed idee was om te vertrekken keek ze zoooooo sip en verdrietig dat ik er al direct spijt van had. Ze kijkt nu eenmaal al een paar maand uit naar het kamp, dus wou ze ook absoluut gaan.
Ik heb dan maar een zeer onverantwoordelijke beslissing genomen en direct na de middag heb ik de kinderen in de auto geladen richting Turnhout, richting kamp. Voor de zekerheid heb ik de Junifen in haar valies gestoken.
Al bij al was het kampterrein goed te vinden en dankzij een goede tip van een ouder die gisteren gereden was zat ik direct op het juiste terrein. De andere kinderen kwamen net uit hun middagdutje/rust en dus kon de timing niet beter zijn.
De leiding is ingelicht over het al dan niet volledig genezen zijn en als het niet zou lukken dan ga ik desnoods Zelie morgen weer ophalen. Maar eigenlijk ben ik er vrij gerust in, in die zin dat Zelie waarschijnlijk te koppig zal zijn om toe te geven dat ze beter naar huis zou gaan.