Ergens hoopt je dat je eraan went en eigenlijk weet je gewoon dat het nooit went.
De tweede avond op rij dat Zelie dus afwezig is en de eerste volledige dag. Nog twee keer slapen en we mogen haar weer ophalen. Dit jaar valt het nog erger op dan vorig jaar omdat Jan zich er nu van bewust is.
Gisterenavond, toen Jan moest gaan slapen, wou hij niet. We hadden Zelie nog niet afgehaald. Ik moest hem toen uitleggen dat ze niet naar huis zou komen. Dat ze op kamp ging blijven slapen. Hij begreep het niet goed.
Vandaag zei hij er niets van, maar deze avond was het weer hetzelfde. Ongeveer toch, want nu was het vooravond toen hij vroeg wanneer we Zelie gingen halen in plaats van voor het slapengaan.
Ik heb hem nog eens uitgelegd dat het nu nog maar twee keer slapen was en dat we dan Zelie zouden gaan halen. In hoeverre dat hij dat begrijpt, weet ik niet, maar ondertussen zeg ik het nog eens tegen mezelf ook: nog maar twee keer slapen.