Ik heb zo’n twee heel goede vriendinnen. Toevallig ook twee vriendinnen sinds het eerste leerjaar, toch al zo’n eenendertig jaar geleden (OH! MY! GOD!).
Vriendin E. zie ik zo gemiddeld één keer per week: zij heeft een (optiek)winkel in Destelbergen en op zaterdag komt ze dan haar boterhammetjes hier bij ons opeten. Daarnaast spreken we af en toe bij elkaar thuis af zodat we kunnen kletsen en de kinderen (ze heeft er ook twee) samen kunnen spelen.
Vriendin B. zie ik gemiddeld één à twee keer per jaar en dan alleen nog als we er echt een afspraak voor maken. Vriendschap onderhouden is niet altijd evident, maar er een beetje moeite voor doen loont toch wel. Horen doen we elkaar iets meer, per mail dan, maar niet overdreven veel meer.
Een paar weken geleden hoorden we elkaar nog eens (of beter: mailden) en met de vakantie voor de deur name we onze agendas en legden vandaag vast om af te spreken met elkaar. Sindsdien nog veel over en weer gemaild om concrete afspraken te maken, want wat doe je juist op zo’n dag met zes kinderen als je toch nog een beetje wil bijpraten.
We hadden al bijna concrete afspraken om ergens een restaurant met speeltuinen uit te proberen toen B. opperde om misschien naar één of andere zoo te gaan en in plaats van alleen te gaan eten, er een daguitstap van te maken.
Fantastisch idee vonden ik en de kinderen. We besloten om naar Paradisio te gaan wegens er nog nooit geweest te zijn. Tenminste, wij waren er nog nooit geweest en B. dacht dat haar kinderen er ook nog niet geweest waren. Bleek achteraf dat dochterlief er al een paar keer met school naartoe gegaan was maar nog niet naar Planckendael was geweest. Maar het was absoluut geen probleem.
We hebben dus een ganse dag rondgetsjold in Brugelette: de dieren bekeken, de roofvogelshow gezien (impressionant), frietjes gegeten, de grote speeltuin uitgetest, heel veel gewandeld, veel gebabbeld en de kinderen hebben zich rot geamuseerd.
Het was een lange dag, daar niet van. Uiteindelijk waren we pas rond half negen deze avond thuis (onderweg wel gestopt om – gezonder – eten te kopen in de supermarkt) en noch Jan noch Anna hadden in de auto geslapen waardoor zij tweeën wel uitgeput waren.
Van Anna had ik dat wel verwacht: zij was vandaag pas rond vijf uur in slaap gevallen in haar buggy dus was ze nog relatief opgepept van haar dutje. Jan daarentegen. Hij is de ganse dag als een stoomwals door het park gegaan, onstopbaar, vol energie, lopend van hier naar daar en dolenthousiast, dus had ik verwacht dat, eenmaal de baan op, hij als een blok in slaap zou vallen. Maar dat is dus niet gebeurd.
Thuisgekomen heb ik de twee jongsten dus onmiddellijk in bed gestoken. Zelie en Louis hebben nog een 20-tal minuten TV gekeken en daarna was het ook bedwaarts. En geloof het of niet: geen piep meer gehoord eens ze in bed zaten 🙂
Vriendin B. vertrekt volgende week op reis, maar we hebben nu al afgesproken dat we, als ze terug is, samen naar Planckendael gaan.