De laatste weken, en dan vooral de Gentse Feesten, zijn goed in de kinderen hun kleren geschoten.
Sinds ze afgelopen zijn loopt Jan doodmoe. Hij doet niet anders dan vallen en huilt om het minste. Hij is ook zeer hangerig en zaagt enorm en er is eigenlijk weinig huis mee te houden: de ene moment is hij zo actief en vrolijk als wat, het andere moment zit hij als een hoopje ellende op mijn schoot.
Louis is eigenlijk maar marginaal beter: hij weent sowieso al rap, maar nu nog veel rapper. Alles is moeilijker en lastiger.
En Anna is zo een beetje haar ritme kwijt. Alhoewel zij gelukkig altijd haar middagdutjes heeft kunnen doen, was het ’s avonds toch altijd later dan normaal. Als ik haar, de week na de Feesten, in bed stak hoorden wij haar een half uur tot een uur later nog babbelen en lawaai maken. Gisteren heb ik haar dan een beetje vroeger wakker gemaakt uit haar middagdutje en ’s avonds haar op tijd in bed gestoken en voor het eerst sinds twee weken heb ik haar niet meer gehoord.
De enige die gelijk nergens last van heeft is Zelie, maar zij is dan ook al een beetje ouder.
Gisteren dan maar besloten om er een eind aan te maken: vanaf vandaag gingen we het kalmer aan doen en vliegen ze allemaal vroeger in bed, tot ze uitgerust zijn. Aan Zelie en Louis heb ik het uitgelegd en ik denk dat ze het wel begrijpen. Niet dat ze ermee akkoord zijn, maar ze verstaan het toch … hoop ik. Vooral dat zij tweeën zaterdag op kamp vertrekken voor een week en dat het daar uitputtend genoeg zal zijn.
Jan is vanavond zonder veel protest gaan slapen, maar net als de vorige avonden zei hij, eenmaal in bed: maar ik ben niet moe! Duizend man sterk dus. Geen probleem, zei ik, rust dan alleen een beetje. Nog geen vijf minuten later lag hij wel al te ronken.
Louis en Zelie trekken het nog wel een beetje. Voor zover ik zie leest Zelie nog in bed en Louis horen we na een half uurtje nog eens naar het toilet gaan. Maar ze zijn tenminste gescheiden en al slapen ze niet, ze rusten toch.