Anna houdt daar blijkbaar niet echt van. Van verandering.
‘k Had het al gemerkt toen de kinderen overlaatst nog eens een nachtje bij hun grootouders gingen slapen. Grote Paniek bij Anna van het ‘vreemde’ bed en de ‘vreemde’ omgeving. Tussen tekens, want zo vreemd is het allemaal niet: we hebben daar meer dan vier maanden gewoond en we waren pas weer vier weken terug thuis.
Deze middag nog eens een bewijs. Een tijdje geleden had ik de hoofdbescherming van uit haar bedje genomen om te wassen. Dat wassen was onmiddellijk gebeurd, maar er moest nog een koordje terug aangezet worden om het te kunnen vastmaken en dat was er tot vandaag niet van gekomen.
Deze voormiddag eindelijk het nodige naaiwerk gedaan (dat touwtje was uiteraard niet het enige) en dan onmiddellijk het hoofdeind terug in Anna’s bed gedaan.
Toen ik haar daarnet in haar bedje legde voor haar middagdutje keek ze met heel grote ogen rond. En hoe langer ze keek, hoe meer angst erin kwam: de realisatie dat er iets veranderd was. Iets nieuws. Toen ik wou weggaan is ze beginnen krijsen van schrik. Ik denk echt dat ze ervan overtuigd was dat ze ergens anders moest slapen dan in haar eigen bed.
Het heeft niet lang geduurd, dat wenen. Maar toch. Als ze zo huilt gaat het door merg en been. Eens zien of ze het tegen vanavond al gewend zal zijn.