Moet! Hebben!

Twee identieke pannenkoeken pannen.

Echte pannenkoeken pannen want dat hebben we niet. Dat zijn zo van die heel platte met een rechtopstaand randje en heel handig blijkbaar om pannenkoeken mee te bakken.

Ik bak nochtans af en toe pannenkoeken en dat gaat wel zeer goed met mijn Tefal pannen, daar niet van. Dat gaat zelfs uitstekend en zeer vlot. Vermoedelijk, als ik dan zo’n speciale pannen heb, zal dat een stuk minder gemakkelijk gaan wegens niet gewoon en al. Maar toch wil ik er. Twee dan nog.

Geen twee zoals in twee verschillende formaten. Ah neen. Twee identieke, dezelfde pannen. Want er zijn hier vier kinderen in huis. Vier kinderen die graag pannenkoeken eten. Die allemaal af en toe vriendjes meebrengen die ook graag pannenkoeken eten. Als er dan vier kindjes zijn en ze hebben allemaal maar één vriendje bij, dan zijn dat er acht. En probeer maar eens acht hongerige monden te voeren met één pan.

Uiteraard heb ik twee Tefal pannnen. Ik heb er zelfs meer dan twee. Maar al die pannen hebben een ander formaat en dan begint het natuurlijk hé. Want wie krijgt de grote pannenkoek en wie de kleine? En wie heeft er laatst een grote gekregen en mag nu een kleine en omgekeerd? Voer voor ruzie dus en dat is niet uit mijnen duim gezogen.

Pannenkoeken kunnen ook op voorhand gebakken worden. Ge kunt dat dan op het gemak doen en alles staat klaar en iedereen moet dan niet zo lang wachten. Uiteraard heb ik dat ook al overwogen en heel af en toe gedaan, maar over het algemeen ben ik zo organisatorisch niet ingesteld. Als ik dat de dag voordien moet doen, dan moet ik daar meestal ’s avonds aan beginnen en dan zie ik dat op die moment niet zitten wegens te moe, te laat, te sie en te la. Altijd excuses. Dus ‘moet’ ik dat de dag zelf doen en dan wordt het, om het zacht uit te drukken, nogal hectisch met één pan.

Dus moet ik twee identieke pannenkoeken pannen hebben. Hint voor een verjaardag want ik kan gerust wachten tot december: de kinderen verjaren allemaal in het voorjaar 🙂