Socializing

Aan vriendschap moet je werken, wordt wel eens gezegd. Nu, niet zo verwonderlijk want uiteindelijk moet je aan elke relatie werken, dus waarom zou vriendschap anders zijn.

Het probleem is soms dat het leven ertussen komt. Vooral eens je kinderen hebt. Dan komt het er niet echt meer van om zomaar eventjes af te spreken of bij elkaar binnen te springen. Kinderen vragen planning en organisatie en babysitters.

En nu ik eraan denk, ik denk dat de laatste keer, dat ik bij iemand ben ‘binnengesprongen’ toch moet dateren van mijn studententijd. Toen wist je dat ‘het enige’ wat die ander te doen had, studeren was en zolang het geen examens waren, who cares? Of zelfs tijdens de examens. Even binnenspringen om de zinnen te verzetten.

Maar nadien, eens het ‘echte’ leven begon met werk en regelmaat en zo, denk ik niet dat ik nog zomaar eens bij iemand ben binnengesprongen. Alhoewel de gedachte mij ongelooflijk aanspreekt: zomaar, als ik zin krijg, mij oppakken en onverwacht aanbellen en de hele nacht blijven plakken en kletsen.

De praktische kant wil dus niet mee, en dan spreek ik niet alleen van mijn kant. Ik zie het niet echt zitten dat mijn vrienden, ondertussen ook met een job en (de meerderheid toch) kinderen, vreselijk opgetogen zouden zijn met zo’n spur of the moment bezoek, behalve als het weekend is misschien.

En daar hebt ge het al weer: behalve als het weekend is. Dat is al direct een domper op het spontaan binnenspringen hé. Dan zijt ge al direct beperkt hé. En dan moet ge nog sjans hebben ook. Want gezien we allemaal tijdens de week niets kunnen doen, zitten de weekends meestal vol met dingen die we willen doen zodat er uiteindelijk wreed weinig kans overblijft dat àls ik spontaan zou binnenspringen, dat er dan ook nog iemand thuis zou zijn.

Er zit tegenwoordig niets anders op dan te plannen. Liefst lang op voorhand. Toch een paar maanden. Kwestie dat tegen beide partijen ergens een gaatje vinden. En uiteindelijk heeft ook dàt zijn charme: ge weet naar wat uit te kijken 🙂