Sinds vandaag is Anna definitief baby af: vandaag is ze voor het eerst naar de peutertuin gegaan en dus is ze nu officieel een peuter, de logica zelf eigenlijk.
De ochtend viel al bij al mee. We hadden vorige vrijdag een kort bezoekje gebracht en ze was zeer nieuwsgierig, maar haar broers en zus waren er toen wel bij. Toen ik haar deze ochtend afzette waren er (veel) traantjes. In plaats van onmiddellijk weg te gaan stelde ik mij net om de hoek van de klas op om te zien of het ging escaleren of verbeteren en nog geen halve minuut later zat ze al stil op de schoot van de kinderverzorgster nieuwsgierig rond te kijken. Ik kon met een opgelucht hart gaan werken.
Toen ik haar deze avond ging afhalen was de kinderverzorgster vol lof: zo braaf, goed geslapen, goed gegeten, mooi gespeeld, … Het zal een intense ervaring geweest zijn want ze was doodmoe.
Ze zit daar goed, dat weet ik. Ik ken de mensen en ik heb Louis en Jan daar ook zien sprongen maken. Deze week zal alles nog vlot verlopen en misschien volgende week ook, maar daarna zit het er dik in dat ze ‘haren klop’ krijgt en dan zal het ’s avonds ook drama’s worden om haar in haar bed te krijgen.
Maar misschien ook niet. Misschien is dit juist wat ze nu echt nodig had. Afwachten dus.