Aftermath

Bij de oudervereniging is het de gewoonte om de mensen, die afscheid nemen van de vereniging, te bedanken voor bewezen diensten met een etentje. Dit noemen we ‘de bijzondere algemene vergadering’, kwestie dat het toch officieel moet klinken nietwaar.

Gisteren was de bijzondere algemene vergadering voor dit jaar: twee leden hebben ons verlaten en die hebben wij gisteren in de bloemetjes gezet.

Het was een ongelooflijk fijne avond. Ben met pijn in mijn kaken, van het harde lachen, naar huis gegaan. Iedereen heeft zich zo te zien wreed goed geamuseerd. We hadden zoveel pret en leute, we hebben gegierd van het lachen (de directeur van de basisschool was in form) en het was zo erg dat de groep die in het stuk van het restaurant naast ons zat, achteraf zei dat ze jaloers waren dat ze niet bij ons zaten: bij hen was het zooo saai en bij ons klonk het zo ongelooflijk leuk…

Uiteindelijk zat ik pas om half twee in bed. Niet zo goed voor een gewone weekdag, maar uiteindelijk niets uitzonderlijks als ik weg ben met de oudervereniging. Ik kon nog een vijftal uur slapen en dat is dan wel doenbaar de dag nadien.

Behalve dat dat gisteren buiten Anna gerekend was: om 2u15 is ze half-wakker geworden en heeft ze af en aan liggen huilen. Meestal toen ik ging kijken sliep ze alweer, maar het herbegon steeds weer. Uiteindelijk heb ik haar uit haar bed gehaald en heb ik haar melk gegeven, maar dat hielp ook niet: zelfs na haar fles bleef ze verder af en aan wenen.

Na drie kwartier was ik volledig uitgeput en heb ik haar dan maar bij ons in bed genomen. Normaal gezien, omdat ze dat niet gewoon is, begint ze dan te spelen en ik vreesde er dus voor om weer te moeten opstaan om haar terug in haar eigen bed te steken. Maar neen hoor, ik ben in slaap gevallen en Anna ook en ik heb nog een drie uur kunnen slapen … tot de wekker ging.

Vijf uur slapen ging al weinig geweest zijn, drie uur is iets veel te weinig om goed te zijn: ik ben moe tot in mijn kleine teen. Hopelijk heb ik het karakter vanavond om op tijd in mijn bed te kruipen: het is de enige avond deze week dat ik dat nog kan doen.