Hoe zit het hier ondertussen gezondheidswijs ten huize Vuijlsteke-Pattyn?
U weet nog wel, mijn verkoudheid? Wel, die is nu aan zijn vijfde week toe. Bijna vijf volle weken aan het hoesten en snotteren, and counting, want het is nog niet voorbij hé. Maar! Maar! Het is belange niet zo erg meer als toen. Oké, ik hoest wel nog, maar dubbel lig ik niet meer. In plaats dat het is alsof ik moet hoesten om de slijmen boven te laten komen, maar dat er niets gebeurd, komen ze nu wel degelijk naar boven bij het hoesten (vies zulle), maar het voelt beter aan. De hoestbuien zijn er ook niet meer. Het is nu gewoon af en toe eens hoesten al klinkt het nog altijd zwaar.
Met al dat hoesten kan ik wel nog steeds mijn griepprik niet laten zetten en aan dit tempo ziet het er niet naar uit dat het deze winter nog zal lukken. Enfin, het vaccin zit in de frigo en wie weet, wie weet, in de nabije toekomst. Hoop doet leven hé. Niet dat ik dat zo leuk vind om spuiten te krijgen, integendeel. Maar als ik die spuit kan zetten wil dat zeggen dat ik weer zo gezond als een vis ben, en daar is die hoop op gevestigd.
De kinderen dan. Anna was vorige week donderdag koorts beginnen maken. Vrijdag leek het beter, zaterdag weer slechter en zondag leek het gedaan. Tot ze maandag volledig hervallen was: hoge koorts en ongelooflijk hangerig en neuterig. Terug naar de dokter waar een dubbele oorontsteking werd vastgesteld en die is ondertussen volledig onder controle: er komt niets (meer) uit haar oortjes, niets geen koorts meer en ze is weer zo vrolijk als altijd. Ze is terug in de peutertuin en daar merken ze er ook niets meer aan. Haar antibiotica is nog niet uit, maar dat komt dus nog wel: tegen woensdag zal ze daar ook weer vanaf zijn.
Jan is niet ziek, maar hij loopt blijkbaar weer doodmoe. Toen ik hem vandaag ging halen was er niets goed en van het minste kreeg hij ongelooflijke huilbuien. Gelukkig kon ik de kinderen gewoon om 16u afhalen vandaag zodat we vroeg thuis waren en dus vroeg gegeten hadden en hij eindelijk eens op zijn uur (19u) effectief in bed zat. Hij zal er deugd van hebben.
Louis is, sinds zijn oorontsteking, nog steeds zo gezond als een visje. Gisteren naar de oogarts geweest op controle (met ouders die dioptriën hebben zoals wij is die jaarlijkse controle geen overbodige luxe) en zijn ogen zijn nog steeds perfect. Hij loopt niet moe of ambetant, hij is gewoon zijn (soms toch koppige maar oh zo) lieve zelve.
Zelie is thuis sinds gisteren en er direct de reden van dat ik vandaag de kinderen gewoon na afloop van de school kon afhalen. Ze klaagt over hoofd-, buik- en spierpijn en heeft een klein beetje koorts. Gisteren was het niet gelukt om bij een dokter te geraken want ’s ochtends naar Brugge om werk voor mij af te halen (zodat ik dus thuis kan werken), in de namiddag op de kinderen gelet zodat mijn schoonmoeder zonder zorgen naar mijn schoonvader kon, dan Zelie (ze wou absoluut gaan) en Louis naar de Franse les gebracht (laatste les van het semester en dus was er een beetje van een voorstellingske) en daarna recta linea doorgereden naar de oogarts in Oudenaarde.
Zelie haar controle bij de oogarts was eigenlijk geen gewone controle: ze klaagt er al enige tijd van dat ze minder goed ziet en dus werd het hoogtijd om dat te laten vaststellen. Zij heeft het dus zitten: -0,25 aan één oog, -1,25 aan het andere. Een brilletje. Gisterenavond opticienvriendin E. dan maar opgebeld om direct een afspraak te maken en deze morgen zijn we er naartoe getroond om te passen en te kiezen. Het is een leuk dingske geworden, een beetje streng maar het staat haar wel. Michel zal ter gepaste tijden (als de bril er is bijvoorbeeld) wel de nodige foto’s maken zodat iedereen haar zal kunnen bewonderen 🙂
Ik kan wel zeggen dat ik het nu wel gehad heb voor deze winter, maar dat zal wel ijdele hoop zijn. Nog één weekje school/werk en dan twee weken vakantie, tijd om te recupereren is mijn gedachte, zodat we gezond en fris aan het nieuwe jaar kunnen beginnen.