Kadootjes

Ben nu bezig met de dingen die Michel kocht te verpakken. Ik vind dat namelijk wreed wijs, kadootjes maken (en zo zijn de taken mooi verdeeld want kadootjes zoeken, dat vind ik al een pak minder leuk, bang verkeerd te kopen en zo).

Ik besteed daar uitgebreid mijn tijd aan, al ruim op voorhand. Weken, soms maanden vooraf kijk ik al naar het verpakkingspapier, naar de linten, strikken en andere soort versieringskes. Uiteindelijk probeer ik een eenvormige combinatie te vinden of beter, een geassocieerde combinatie. Als ik meer dan één papier koop is het allemaal in dezelfde kleurencombinatie en alle linten enzo zijn uiteraard complementair.

Eigenlijk probeer ik één pakpapier te hebben. Ik vind dat wreed mooi als al mijn kadootjes er op het eerste zicht gelijk uitzien. Het verschil maak ik hem dan in de bijkomende versiering.

Het inpakken zelf moet zorgvuldig gebeuren: geen extra plooien, mooi aangesloten verpakking zonder bubbels waar die niet moeten zijn, een miniem gebruik aan plakband (zooo lelijk dat dat is dus zo spaarzaam mogelijk gebruiken) en zelfs de zeer moeilijk in te pakken voorwerpen probeer ik toch zo mooi mogelijk in te pakken zodat het geen zootje wordt.

Dat ben ik dus. Een prutser die het graag goed doet (als ik dan iets doe hé).

Dus waar ik mij eindeloos in kan opjagen zijn de winkels waar alles raprap gaat en slordigslordig. Winkeljuffrouwen en -heren die zich de moeite niet doen om voor deze speciale periode een extra inspanning te doen. Winkels waar ze geen speciaal papier ingedaan hebben, geen extra lintje willen rond het pakje doen en vooral: lelijke pakjes maken. Dan heb ik zoveel goesting om die mensen te zeggen van ‘Stop er alstublieft mee. Geef mij dienen boel, ik zal het zelf wel doen’.

Want ik voel mij beschaamd in hun plaats om zo’n pakjes af te geven.

Vroeger, toen ik nog thuis in Oudenaarde woonde, was er zo’n chique winkel waar ik eigenlijk mijn best deed om er iets te kopen voor mijn moeder. Niet alleen wist ik dat ze daar haar goesting zouden hebben, maar elk kadootje was een kunstwerkje op zich, eigenlijk gedurende het hele jaar, maar nog meer tijdens de eindejaarsperiode. Je kreeg al spijt dat dat kapot zou gemaakt worden.

Och ja, als dat uiteindelijk alles is waaraan ik mij erger tijdens de feestdagen (en dat is het ook), dan mag ik me eigenlijk al wreed gelukkig prijzen 🙂