Het is eigenlijk raar, maar uiteindelijk heb ik nooit ‘van nieuwjaarsreceptie’ gedaan tot twee jaar geleden.
Daarvoor vierden we oudejaar en nieuwjaarsdag bij mijn schoonouders en een dag of het volgende weekend erna gingen we wel bij mijn ouders langs om gelukkig nieuwjaar te wensen, maar daar stopte het wel bij.
Geen ooms of tantes of grootouders bij wie wij op bezoek moesten, vrienden om bij langs te gaan om op het nieuwe jaar te klinken. Niet dat ik dat zeg om zielig te klinken. Het was gewoon geen gewoonte, wij hadden zo geen traditie om een hele maand nieuwjaar her en der te gaan vieren.
Sinds twee jaar is daar verandering in gekomen, of moet dat ‘drie jaar’ zijn? Wat ik bedoel is dat wij in januari 2006 voor het eerst naar de nieuwjaarsreceptie van de stad Gent zijn gegaan. Tot een paar dagen voordat we gingen wist ik zelfs niet dat er zoiets was, laat staan dat ik er naartoe zou gaan. Maar het was leuk, de kinderen vonden het ook leuk en vorig jaar stonden we daar dan weer en dit jaar opnieuw. Een traditie is dus gestart.
En dat is niet de enige nieuwe traditie. Vorig jaar werden we uitgenodigd door mijn jongste neef en nichtjes, de drie kinderen van de jongste broer van mijn moeder. Of we wouden komen een glas drinken op het nieuwe jaar. Zeer graag en het werd een ongelooflijk leuke avond, wat het eigenlijk altijd wel is als we met mijn familie zijn.
Vorig jaar (vorige maand dus), op het verassingsfeestje van mijn zus, vroegen ze of we dit jaar opnieuw een glas wouden komen drinken en onmiddellijk werd een datum vastgelegd: vorige zaterdag.
We keken er wreed naar uit, gezocht naar een babysit en gelukkig nog iemand gevonden die wou/kon komen (het is examentijd hé voor de studenten) en toen viel Michel ziek. Babysit afgezegd en gehoopt dat hij tegen zaterdagavond toch enig teken van beterschap zou vertonen, maar toen er ’s namiddags nog steeds geen verbetering was belde ik mijn nicht om af te zeggen.
Maar ’s avonds kreeg ik de kriebels en toen de kleinsten in bed waren heb ik me toch nog klaargemaakt om er naartoe te gaan. Ja, ik weet het, slechte vrouw, zo niet voor mijnen vent zorgen, maar uiteindelijk kon ik hier toch niets doen voor hem. Ik ben dus maar gegaan.
Het was zeer gezellig: veel champagne, lekkere hapjes en het belangrijkste natuurlijk, fantastisch gezelschap. Om 2u heb ik mijzelf eindelijk kunnen forceren om naar huis te gaan: de nieuwjaarsreceptie van de stad was er ’s ochtends en ik had de kinderen beloofd om vooraf te gaan schaatsen.
Twee wreed leuke nieuwe tradities en mogen ze nog lang blijven voortduren.